ဒုုိင္ယာရီအပုုိင္းအစေလးမ်ား ( ၂ )

 

  "ပုုိးစုုန္းၾကဴ းေလး၏ဆႏၵ--(အပိုင္း-၂)"
 ေရႊျပည္ကုုိျပန္ေရာက္၍ မၾကာမီပင္ တရားေဟာပလႅင္ေပၚသုုိ႔တက္ရသည္။
ရန္ကုုုုန္ျမိဳ ႔တြင္ ရပ္ကြက္တုုိင္းလမ္းတုုိင္းလုုိလုုိပင္ တရားပြဲမ်ားအျပိဳင္အဆုုိင္ကဲ့သုုိ႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္က်င္းပၾကသည္။ ျပည္သူမ်ားကလည္း နာမည္ၾကီးဓမၼကထိကအေက်ာ္အေမာ္ဆရာေတာ္မ်ား၏ တရားေတာ္မ်ားကုုိ အဝါးဝစြာ နာၾကားထားၾကသျဖင့္ မိမိလုုိအေတြ႔အၾကံဳႏုုနယ္ေသာ ဓမၼကထိကတစ္ပါး၏ ေဟာေျပာခ်က္တုုိ႔ကုုိ စိတ္ဝင္စားႏုုိင္ပါ့မလား ဟူေသာ သံသယစိတ္ကလည္း မဝံ့မရဲျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခ်ေနေတာ့သည္။ သုုိ႔ေသာ္  မိမိေလ့လာထားမိသမွ်ကုုိ ေျပာခ်င္ သိေစခ်င္ေသာ ဆႏၵကားျပင္းပ်လွ်က္သာရွိသည္မုုိ႔ တက္ၾကြစြာပင္ေဟာေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ မိမိ၏ ေဟာကြက္ေျပာကြက္မ်ားမွ အားနဲသည့္အရာမ်ားကုုိ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ဒကာ ဒကာမမ်ားက အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ထားေကာင္းမ်ားျဖင့္ အၾကံျပဳေဆာင္မၾကေသာေၾကာင့္ မိမိ၏အားနဲခ်က္မ်ားကုုိ ျပင္ဆင္ႏုုိင္ခဲ့သည္။ သုုိ႔ေသာ္ မျပီးဆုုံးေသးေသာျပင္ဆင္မႈမ်ား ျဖည့္စြက္မႈမ်ားကုုိ ဆက္လက္လုုပ္ေဆာင္ရေပအုုံးမည္။ တရားေဟာရင္း သတိျပဳမိသည္မွာ ေရႊျပည္တြင္ ႏုုိင္ငံအႏွံ႔ ေတာေရာျမိဳ ႔ပါမက်န္ တရားပြဲမ်ားက်င္းပ၍ နာယူၾကသည္။ ဗီဒီယုုိသရုုပ္ေဆာင္သစ္ေလးမ်ားအဆက္မျပတ္ေပၚထြက္ေနသလုုိ ဓမၼကထိကမ်ိဴးဆက္သစ္ေလးမ်ားကလည္း အစီအရီေပၚထြက္ေနၾကသည္။ ဓမၼကထိကမ်ိဴးစုုံတုုိ႔၏ တရားမ်ားကုုိ အဆက္မျပတ္နာၾကားၾကေသာ္လည္း ျပည္သူတုုိ႔၏ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ တရားႏွင့္အေတာ္အလွမ္းေဝးေနၾကသည္ကုုိ ေတြ႔မိသတိျပဳမိသည္။ တနည္းဆုုိေသာ္ တရားေတာ္တုုိ႔သည္ နားတြင္းသုုိ႔သာေရာက္၍ ႏွလုုံးသားတြင္းသုုိ႔မေရာက္ဘဲျဖစ္ေလဟန္ရွိသည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေသြးသားအရင္းအခ်ာတုုိ႔ အခ်င္းခ်င္းပင္ မယုုံရဲ မယုုံၾကည္ႏုုိင္ျဖစ္ေနၾကေလသည္။  

  

 မိမိအဓိက ေဟာျပခ်င္သိေစခ်င္ေသာအေၾကာင္းရာမွာအထူးအဆန္းမဟုုတ္၊ အမ်ားသိျပီးသားျဖစ္ေသာအေၾကာင္းအရာကုုိပင္ တြန္းအားေပးခ်င္ေသာဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။ ၎မွာ  ျမတ္ဗုုဒၶ၏ဓမၼတုုိ႔သည္ ေလာကီေကာင္းက်ိဴးပြါးတုုိးေရးအတြက္သာမက ေလာကုုတၱရာေကာင္းက်ိဴးပြါးတုုိးေရးအတြက္ပါ လက္ေတြ႔က်က်အသုုံးတည့္ေၾကာင္း၊ ယေန႔ဖြ႔ံျဖိဴးတုုိးတက္ေသာ ႏုုိင္ငံမ်ားကုုိၾကည့္လွ်င္ အသြင္သဏၭာန္အားျဖင့္သာသနာမရွိ ဟုုထင္ျမင္ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႔က်င့္သုုံးမႈအရ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ သာသနာရွိေၾကာင္း၊ မိမိတုုိ႔ႏုုိင္ငံတြင္ အသြင္သဏၭာန္အားျဖင့္ သာသနာရွိသည္ဟုု ထင္ျမင္ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႔က်င့္သုုံးမႈအရ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ သာသနာအားနဲေၾကာင္း၊ ထုုိ႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႔သာသနာရွိေသာႏုုိင္ငံမ်ားဖြ႔ံျဖိဴးတုုိးတက္ကာ တရားဥပေဒစုုိးမုုိးၾက၍ မိမိတုုိ႔ႏုုိင္ငံသည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆုုံးႏုုိင္ငံျဖစ္္ရုုံမွ်မက ၾကီးႏုုိင္ငယ္ညွဥ္း ႏုုိင္ရာစားေလာကျဖစ္ေသာ ဖားႏုုိင္ဖားစား ငါးႏုုိင္ငါးစားက်င့္ၾကသည့္ Jungle law or the law of the jungle ေတာရုုိင္းဥပေဒအဆင့္မွ်သာ ရွိေသးေၾကာင္း၊ ထုုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုုိ႔ႏုုိင္ငံတြင္ သာသနာေတာ္လာတရားေတာ္မ်ား အမွန္တကယ္အသက္ဝင္ပါမွသာ အမွန္တကယ္ဖြံ ႔ျဖိဴးတုုိးတက္ႏုုိင္ေၾကာင္း စသည့္စသည့္ အေၾကာင္းအရာတုုိ႔ကုုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေစခ်င္သည္။ သိေစခ်င္သည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ မိမိသည္ နိဗၺာန္ေရာက္ေရးထက္ ဗုုဒၶဘာသာနာမည္ပညတ္ကုုိအခုုိင္အမာသုုံးစြဲထားေသာ ေရႊျပည္သူ/သားတုုိ႔အား နာမည္ပညတ္ထက္ အႏွစ္သာရကုုိပုုိမုုိအေလးျပဳေသာဗုုဒၶဘာသာ ႏုုိင္ငံ့သားေကာင္းမ်ားျဖစ္လာေစရန္ ပုုိ၍စိတ္ဝင္စားပါသည္။ 

  မိမိသည္ အမွန္တကယ္ ဘာတစ္ခုုကုုိမွ်မစြမ္းေဆာင္ႏုုိင္ေသးပါဘဲလွ်က္ ဤစကားမ်ိဴးကုုိေရးရ ေျပာရသည္မွာ မေလ်ာ္ကန္လွပါ။ သုုိ႔ေသာ္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေနႏွင့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္အျမင္ကုုိ လြတ္လပ္စြာေျပာခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မွန္၏။ လြတ္လပ္ေသာ အေတြးအျမင္သည္  လြတ္လပ္ေသာ အသိဥာဏ္ပညာကုုိျဖစ္ေစပါသည္။ လြတ္လပ္ေသာအသိဥာဏ္ပညာကသာလွ်င္ စည္းကမ္းျပည့္ဝ အထက္တန္းက်ေသာဘဝႏွင့္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းကုုိ ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္။ အဆုုိပါ စည္းကမ္းျပည့္ဝ အထက္တန္းက်ေသာဘဝႏွင့္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းကသာလွ်င္ ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္ေသာအရသာကုုိ ေပးစြမ္းႏုုိင္လိမ့္မည္ဟုု ယုုံၾကည္ပါသည္။  ယေန႔ျမန္မာႏုုိင္ငံတြင္ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ လူမႈဒုုကၡအဝဝသည္ လြတ္လပ္ေသာအေတြးအျမင္ႏွင့္အသိပညာကုုိ အေျခခံ၍ျဖစ္ေပၚလာသေလာ သုုိ႔မဟုုတ္ ျမတ္ဗုုဒၶ၏ဓမၼကုုိက်င့္သုုံးျခင္းေၾကာင့္ေလာ သုုိ႔မဟုုတ္ အျခားအဘယ္အရာမွျမစ္ဖ်ားခံလာသနည္းဆုုိသည္ကုုိ စာဖတ္သူအလြယ္တကူပင္ သိႏုုိင္ျမင္ႏုုိင္ျပီးပင္ျဖစ္သည္။

  ညဥ့္ေမွာင္ေမွာင္ဝယ္ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္တစ္ေကာင္၏ ပ်ံသန္းေသာခရီးစဥ္သည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ေရာ အကြာအေဝးအတုုိင္းအတာအားျဖင့္ေရာ တုုိေတာင္းနဲပါးလွပါသည္။ မုုိင္ေထာင္ခ်ီ၍မပ်ံသန္းႏုုိင္ပါ။ သုုိ႔ေသာ္ သူပ်ံသန္းေနေသာ ခရီးစဥ္အတြင္းဝယ္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ အလင္းေရာင္စဥ္ကုုိ မွိတ္တခါ လင္းတစ္လွည့္ျဖင့္ ေလာကကုုိထြန္းညွိေပးပါသည္။ ထုုိပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္ေလး၏ အလင္းႏွင့္အဆင္းသည္ အျပစ္ကင္းစင္လွသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုုိမွ် မထိခုုိက္မနစ္နာေစဘဲ သူစြမ္းႏုုိင္ေသာအလင္းကုုိ သူ႔ဆႏၵအတုုိင္းလြတ္လပ္စြာေပးသည္။ သူ၏အလင္းသည္ ေနေရာင္ကဲ့သုုိ႔ ၾကီးက်ယ္ေသာ ေကာင္းက်ိဴးကုုိမျပဳစြမ္းႏုုိင္ပါ။ လေရာင္ႏွင့္လည္း မႏႈိင္းစာေလာက္ပါ။ ေနႏွင့္လတုုိ႔၏ ၾကီးမားေသာျဒပ္ႏွင့္စြမ္းအင္ကုုိလည္း မတုုပႏုုိင္ပါ။ သုုိ႔ေသာ္ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္ေလး၏ အလင္းေရာင္ကုုိ ျမင္ရသူ လူသားတုုိင္း ေက်နပ္ႏွစ္သက္ၾကသည္။ သူ႔ထံတြင္ ရွိသမွ်ခြန္အားႏွင့္စြမ္းႏုုိင္သမွ် ေလာကကုုိအလင္းေပးျခင္းသက္သက္သာျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ မည္သူ႔ကုုိမွ်တာဝန္မတက္ေစရဘဲ ေလာကအတြက္ ျဖဴစင္ေသာေစတနာသက္သက္ျဖင့္ သူတာဝန္ယူေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္ေလးတုုိင္း ဤကဲ့သုုိ႔ တာဝန္ေက်ၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္ေလး၏ ဆႏၵႏွင့္လုုပ္ရပ္ကား အားက်ဖြယ္ရွိစြ။ ခ်စ္ဖြယ္ရွိစြ။ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္လုုိ စြမ္းႏုုိင္ခ်င္စမ္းပါဘိ၊ တာဝန္ေက်ခ်င္စမ္းပါဘိဟုေတြးေတာမိေလေတာ့သည္။

*~*~*~*~*~*