Photobucket
ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလုံး ဓမၼအသိဥာဏ္တုိးပြါး၍ ေအးခ်မ္းၾကပါေစ~~~

Saturday, July 12, 2014

ဒုုိင္ယာရီအပုုိင္းအစေလးမ်ား ( ၂ )



  "ပုုိးစုုန္းၾကဴ းေလး၏ဆႏၵ--(အပိုင္း-၂)"
 ေရႊျပည္ကုုိျပန္ေရာက္၍ မၾကာမီပင္ တရားေဟာပလႅင္ေပၚသုုိ႔တက္ရသည္။
ရန္ကုုုုန္ျမိဳ ႔တြင္ ရပ္ကြက္တုုိင္းလမ္းတုုိင္းလုုိလုုိပင္ တရားပြဲမ်ားအျပိဳင္အဆုုိင္ကဲ့သုုိ႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္က်င္းပၾကသည္။ ျပည္သူမ်ားကလည္း နာမည္ၾကီးဓမၼကထိကအေက်ာ္အေမာ္ဆရာေတာ္မ်ား၏ တရားေတာ္မ်ားကုုိ အဝါးဝစြာ နာၾကားထားၾကသျဖင့္ မိမိလုုိအေတြ႔အၾကံဳႏုုနယ္ေသာ ဓမၼကထိကတစ္ပါး၏ ေဟာေျပာခ်က္တုုိ႔ကုုိ စိတ္ဝင္စားႏုုိင္ပါ့မလား ဟူေသာ သံသယစိတ္ကလည္း မဝံ့မရဲျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခ်ေနေတာ့သည္။ သုုိ႔ေသာ္  မိမိေလ့လာထားမိသမွ်ကုုိ ေျပာခ်င္ သိေစခ်င္ေသာ ဆႏၵကားျပင္းပ်လွ်က္သာရွိသည္မုုိ႔ တက္ၾကြစြာပင္ေဟာေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ မိမိ၏ ေဟာကြက္ေျပာကြက္မ်ားမွ အားနဲသည့္အရာမ်ားကုုိ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ဒကာ ဒကာမမ်ားက အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ထားေကာင္းမ်ားျဖင့္ အၾကံျပဳေဆာင္မၾကေသာေၾကာင့္ မိမိ၏အားနဲခ်က္မ်ားကုုိ ျပင္ဆင္ႏုုိင္ခဲ့သည္။ သုုိ႔ေသာ္ မျပီးဆုုံးေသးေသာျပင္ဆင္မႈမ်ား ျဖည့္စြက္မႈမ်ားကုုိ ဆက္လက္လုုပ္ေဆာင္ရေပအုုံးမည္။ တရားေဟာရင္း သတိျပဳမိသည္မွာ ေရႊျပည္တြင္ ႏုုိင္ငံအႏွံ႔ ေတာေရာျမိဳ ႔ပါမက်န္ တရားပြဲမ်ားက်င္းပ၍ နာယူၾကသည္။ ဗီဒီယုုိသရုုပ္ေဆာင္သစ္ေလးမ်ားအဆက္မျပတ္ေပၚထြက္ေနသလုုိ ဓမၼကထိကမ်ိဴးဆက္သစ္ေလးမ်ားကလည္း အစီအရီေပၚထြက္ေနၾကသည္။ ဓမၼကထိကမ်ိဴးစုုံတုုိ႔၏ တရားမ်ားကုုိ အဆက္မျပတ္နာၾကားၾကေသာ္လည္း ျပည္သူတုုိ႔၏ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ တရားႏွင့္အေတာ္အလွမ္းေဝးေနၾကသည္ကုုိ ေတြ႔မိသတိျပဳမိသည္။ တနည္းဆုုိေသာ္ တရားေတာ္တုုိ႔သည္ နားတြင္းသုုိ႔သာေရာက္၍ ႏွလုုံးသားတြင္းသုုိ႔မေရာက္ဘဲျဖစ္ေလဟန္ရွိသည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေသြးသားအရင္းအခ်ာတုုိ႔ အခ်င္းခ်င္းပင္ မယုုံရဲ မယုုံၾကည္ႏုုိင္ျဖစ္ေနၾကေလသည္။  
  
 မိမိအဓိက ေဟာျပခ်င္သိေစခ်င္ေသာအေၾကာင္းရာမွာအထူးအဆန္းမဟုုတ္၊ အမ်ားသိျပီးသားျဖစ္ေသာအေၾကာင္းအရာကုုိပင္ တြန္းအားေပးခ်င္ေသာဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။ ၎မွာ  ျမတ္ဗုုဒၶ၏ဓမၼတုုိ႔သည္ ေလာကီေကာင္းက်ိဴးပြါးတုုိးေရးအတြက္သာမက ေလာကုုတၱရာေကာင္းက်ိဴးပြါးတုုိးေရးအတြက္ပါ လက္ေတြ႔က်က်အသုုံးတည့္ေၾကာင္း၊ ယေန႔ဖြ႔ံျဖိဴးတုုိးတက္ေသာ ႏုုိင္ငံမ်ားကုုိၾကည့္လွ်င္ အသြင္သဏၭာန္အားျဖင့္သာသနာမရွိ ဟုုထင္ျမင္ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႔က်င့္သုုံးမႈအရ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ သာသနာရွိေၾကာင္း၊ မိမိတုုိ႔ႏုုိင္ငံတြင္ အသြင္သဏၭာန္အားျဖင့္ သာသနာရွိသည္ဟုု ထင္ျမင္ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႔က်င့္သုုံးမႈအရ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ သာသနာအားနဲေၾကာင္း၊ ထုုိ႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႔သာသနာရွိေသာႏုုိင္ငံမ်ားဖြ႔ံျဖိဴးတုုိးတက္ကာ တရားဥပေဒစုုိးမုုိးၾက၍ မိမိတုုိ႔ႏုုိင္ငံသည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆုုံးႏုုိင္ငံျဖစ္္ရုုံမွ်မက ၾကီးႏုုိင္ငယ္ညွဥ္း ႏုုိင္ရာစားေလာကျဖစ္ေသာ ဖားႏုုိင္ဖားစား ငါးႏုုိင္ငါးစားက်င့္ၾကသည့္ Jungle law or the law of the jungle ေတာရုုိင္းဥပေဒအဆင့္မွ်သာ ရွိေသးေၾကာင္း၊ ထုုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုုိ႔ႏုုိင္ငံတြင္ သာသနာေတာ္လာတရားေတာ္မ်ား အမွန္တကယ္အသက္ဝင္ပါမွသာ အမွန္တကယ္ဖြံ ႔ျဖိဴးတုုိးတက္ႏုုိင္ေၾကာင္း စသည့္စသည့္ အေၾကာင္းအရာတုုိ႔ကုုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေစခ်င္သည္။ သိေစခ်င္သည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ မိမိသည္ နိဗၺာန္ေရာက္ေရးထက္ ဗုုဒၶဘာသာနာမည္ပညတ္ကုုိအခုုိင္အမာသုုံးစြဲထားေသာ ေရႊျပည္သူ/သားတုုိ႔အား နာမည္ပညတ္ထက္ အႏွစ္သာရကုုိပုုိမုုိအေလးျပဳေသာဗုုဒၶဘာသာ ႏုုိင္ငံ့သားေကာင္းမ်ားျဖစ္လာေစရန္ ပုုိ၍စိတ္ဝင္စားပါသည္။ 

  မိမိသည္ အမွန္တကယ္ ဘာတစ္ခုုကုုိမွ်မစြမ္းေဆာင္ႏုုိင္ေသးပါဘဲလွ်က္ ဤစကားမ်ိဴးကုုိေရးရ ေျပာရသည္မွာ မေလ်ာ္ကန္လွပါ။ သုုိ႔ေသာ္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေနႏွင့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္အျမင္ကုုိ လြတ္လပ္စြာေျပာခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မွန္၏။ လြတ္လပ္ေသာ အေတြးအျမင္သည္  လြတ္လပ္ေသာ အသိဥာဏ္ပညာကုုိျဖစ္ေစပါသည္။ လြတ္လပ္ေသာအသိဥာဏ္ပညာကသာလွ်င္ စည္းကမ္းျပည့္ဝ အထက္တန္းက်ေသာဘဝႏွင့္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းကုုိ ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္။ အဆုုိပါ စည္းကမ္းျပည့္ဝ အထက္တန္းက်ေသာဘဝႏွင့္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းကသာလွ်င္ ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္ေသာအရသာကုုိ ေပးစြမ္းႏုုိင္လိမ့္မည္ဟုု ယုုံၾကည္ပါသည္။  ယေန႔ျမန္မာႏုုိင္ငံတြင္ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ လူမႈဒုုကၡအဝဝသည္ လြတ္လပ္ေသာအေတြးအျမင္ႏွင့္အသိပညာကုုိ အေျခခံ၍ျဖစ္ေပၚလာသေလာ သုုိ႔မဟုုတ္ ျမတ္ဗုုဒၶ၏ဓမၼကုုိက်င့္သုုံးျခင္းေၾကာင့္ေလာ သုုိ႔မဟုုတ္ အျခားအဘယ္အရာမွျမစ္ဖ်ားခံလာသနည္းဆုုိသည္ကုုိ စာဖတ္သူအလြယ္တကူပင္ သိႏုုိင္ျမင္ႏုုိင္ျပီးပင္ျဖစ္သည္။


  ညဥ့္ေမွာင္ေမွာင္ဝယ္ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္တစ္ေကာင္၏ ပ်ံသန္းေသာခရီးစဥ္သည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ေရာ အကြာအေဝးအတုုိင္းအတာအားျဖင့္ေရာ တုုိေတာင္းနဲပါးလွပါသည္။ မုုိင္ေထာင္ခ်ီ၍မပ်ံသန္းႏုုိင္ပါ။ သုုိ႔ေသာ္ သူပ်ံသန္းေနေသာ ခရီးစဥ္အတြင္းဝယ္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ အလင္းေရာင္စဥ္ကုုိ မွိတ္တခါ လင္းတစ္လွည့္ျဖင့္ ေလာကကုုိထြန္းညွိေပးပါသည္။ ထုုိပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္ေလး၏ အလင္းႏွင့္အဆင္းသည္ အျပစ္ကင္းစင္လွသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုုိမွ် မထိခုုိက္မနစ္နာေစဘဲ သူစြမ္းႏုုိင္ေသာအလင္းကုုိ သူ႔ဆႏၵအတုုိင္းလြတ္လပ္စြာေပးသည္။ သူ၏အလင္းသည္ ေနေရာင္ကဲ့သုုိ႔ ၾကီးက်ယ္ေသာ ေကာင္းက်ိဴးကုုိမျပဳစြမ္းႏုုိင္ပါ။ လေရာင္ႏွင့္လည္း မႏႈိင္းစာေလာက္ပါ။ ေနႏွင့္လတုုိ႔၏ ၾကီးမားေသာျဒပ္ႏွင့္စြမ္းအင္ကုုိလည္း မတုုပႏုုိင္ပါ။ သုုိ႔ေသာ္ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္ေလး၏ အလင္းေရာင္ကုုိ ျမင္ရသူ လူသားတုုိင္း ေက်နပ္ႏွစ္သက္ၾကသည္။ သူ႔ထံတြင္ ရွိသမွ်ခြန္အားႏွင့္စြမ္းႏုုိင္သမွ် ေလာကကုုိအလင္းေပးျခင္းသက္သက္သာျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ မည္သူ႔ကုုိမွ်တာဝန္မတက္ေစရဘဲ ေလာကအတြက္ ျဖဴစင္ေသာေစတနာသက္သက္ျဖင့္ သူတာဝန္ယူေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္ေလးတုုိင္း ဤကဲ့သုုိ႔ တာဝန္ေက်ၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္ေလး၏ ဆႏၵႏွင့္လုုပ္ရပ္ကား အားက်ဖြယ္ရွိစြ။ ခ်စ္ဖြယ္ရွိစြ။ ပုုိးစုုန္းၾကဴးငယ္လုုိ စြမ္းႏုုိင္ခ်င္စမ္းပါဘိ၊ တာဝန္ေက်ခ်င္စမ္းပါဘိဟုေတြးေတာမိေလေတာ့သည္။


*~*~*~*~*~*

Thursday, July 10, 2014

ဒုုိင္ယာရီအပုုိင္းအစေလးမ်ား ( ၁ )



 "ပုုိးစုုန္းၾကဴ းေလး၏ဆႏၵ--(အပိုင္း-၁)
မိမိသည္ ၂၀၁၃ ခုုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ အမိေရႊျပည္သုုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိဘဲ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ အိႏၵိယမွလည္း ျပန္ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ျပန္ခဲ့ဖူးသည့္ အၾကိမ္ေရကိုု ေသခ်ာစြာမွတ္မထားမိေတာ့ေပ။ ဖင္လန္ႏုုိင္ငံမွ ျပန္ေရာက္သည္ကား ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုုန္ေလဆိပ္သုုိ႔မဆင္းသက္မီ ေကာင္းကင္ယံမွရန္ကုုန္ျမိဳ ႔၏ အစြန္တစ္ေနရာကုုိ ျမင္ရသည္ဆုုိလွ်င္ပဲ ေရႊျပည္၏အမည္ေဖၚ၍မျပႏုုိ္င္ေသာ အရိပ္အေရာင္ႏွင့္အေငြ႔အသက္တုုိ႔က ရင္ထဲတြင္ဆုုိ႔နင့္စြာ ခံစားေစသည္။ ေရႊျပည္ၾကီးသည္ သူ႔ထံသုုိ႔ျပန္လာၾကသည့္ သူ၏သားသမီးမ်ားျဖစ္ေသာ ျပည္သူျပည္သားမွန္သမွ်ကုုိ ထုုိကဲ့သုုိ႔ ဆုုိ႔နင့္ေအာင္ကလူက်ီစယ္တတ္ေသာ အေလ့အထရွိပုုံေပၚသည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွဆင္းသက္ျပီး၍ Immigration ကုုိ ျဖတ္ေက်ာ္ေသာအခါ တစ္ခါတစ္ရံ မႏွစ္ျမိဳ ႔ဘြယ္ရာ ဓာတ္ပုုံရုုိက္ျခင္းကုုိခံရသည္။ ေလဆိပ္မွျပန္လည္ထြက္ခြါသည့္အခါတုုိင္းတြင္မူကား အျမဲဓာတ္ပုုံရုုိက္ယူသည္ကုုိ ၾကံဳရသည္။ ဤသည္မွာ အစုုိးရတစ္ရပ္၏ မတည္ျငိမ္ေသးေသာ တရားဥပေဒစုုိးမုုိးမႈမရွိေသးေသာ  ျပည္သူကုုိမယုုံရဲေသးေသာ သုုိ႔မဟုုတ္ အစုုိးရႏွင့္ျပည္သူ အျပန္အလွန္မၾကည္ျဖဴေသးေသာ မႏွစ္ျမိဳ ႔ဘြယ္ရာ လုုပ္ရပ္တစ္ခုုဟုု ထင္ျမင္ခံစားရသည္။  မိမိေရာက္ဖူးသမွ်ႏုုိင္ငံတုုိင္းတြင္ Immigration မွ ဓာတ္ပုုံရုုိက္ယူျခင္းကုုိ မေတြ႔ၾကံဳဘူးေပ။ 

   Immigration ကုုိေက်ာ္ျဖတ္ျပီး၍ ပါလာသည့္ Luggages မ်ားကုုိေရြးျပီးေသာအခါ လက္တြန္းလွည္းေပၚသုုိ႔ အႏီွ Luggages မ်ားကုုိစီရရီတင္လုုိက္သည္။ ၎ေနာက္ ထြက္ေပါက္သုုိ႔ျဖည္းညွင္းစြာတြန္းသြားရင္း လာၾကိဴေနၾကေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားကုုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္မ်က္ေတာင္ခတ္၍ ဟုုိဟုုိဒီဒီ စူးစမ္းလုုိက္သည္။ ေတြ႔ပါျပီ။ လႈိက္လဲပ်ဴငွာေသာ အျပံဳးမ်ား၊ ေႏြးထြးေသာ ဆက္ဆံေရးမ်ား၊ ရင္းႏွီးေသာၾကိဳဆုုိမႈမ်ားးးးး စသည္စသည္။ သူတုုိ႔က မိမိကုုိၾကိဳတင္၍ျမင္ေနၾကပုုံေပၚသည္။ ဒကာ ဒကာမမ်ား၏ လႈိက္လွဲပ်ဴငွာေသာအျပဳံးသည္ မိမိရင္ကုုိေက်နပ္ေစသည့္အျပင္ အားအင္လည္းျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သူတုုိ႔လည္း မိမိကုုိျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ဝမ္းသာၾကသည္။ အမိေရႊျပည္ၾကီးသည္ မတုုိးတက္ဘဲ မည္မွ်ပင္ေခတ္ေနာက္က်၍ ဆင္းရဲေနေစကာမူ ကုုိယ့္ေသြးကုုိယ့္သား ကုုိယ့္ေျမ ကုုိယ့္ေရျဖစ္သည္မုုိ႔ ျပန္လည္ထိေတြ႔မိသည့္အခါတုုိင္း  ႏွလုုံးသားတြင္
ထိထိရွရွခံစားရသည္ေတာ့အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။  မွတ္မွတ္ရရ မိမိအိႏၵိယႏုုိင္ငံမွ ပထမဆုုံးအေခါက္ျပန္လာစဥ္ ၾကိဳဆုုိမည့္သူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ်မရွိ၊ မည္သူမွ်လည္းမသိ၊ ကုုိယ္လည္းသူ႔မသိ သူလည္းကုုိယ့္မသိ ခက္ပါဘိ ႏွင့္ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္။ Taxi ငွား၍ ေက်ာင္းသုုိ႔ျပန္ေရာက္သြားေသာအခါ လက္ေထာက္ဆရာေတာ္က " ဟ မင္းက ဆုုိင္းမဆင့္ ဗုုံမဆင့္န႔ဲ ဘယ္လုုိလုုပ္ေရာက္လာတာတုုန္းကြ " ဟုု အ့ံၾသစြာၾကိဴဆုုိမႈကုုိခံခဲ့ဖူးသည္။ မိမိက အျပဳံးႏွင့္သာ ျပန္လည္၍ အာဂႏ ၱဳကဧည့္ဝတ္ျပဳလုုိက္သည္။ သုုိ႔ေသာ္ ရင္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာခံစားမႈတစ္ခုုက ထိထိရွရွရွိလွသည္ကုုိ အမွတ္ရမိသည္။  ဘဝ၏ ယခင္ႏွင့္ယခုုသည္ အရာရာဝယ္ ( ရည္မွန္ခ်က္တုုိ႔ မေအာင္ျမင္ေသးသည့္တုုိင္ ) အတုုိင္းအတာတစ္ခုုအထိ ျခားနားမႈျဖစ္လာသည္ဟုုေတာ့ သတိျပဳမိသည္။ 

  ေရႊျပည္ကုုိျပန္သြားရျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္သည္ သင္ယူေလ့လာ၍ မိမိတတ္စြမ္းထားသမွ်ေသာပညာရည္ျဖင့္ အမိေရႊျပည္ကုုိ စြမ္းသမွ်ေက်းဇူးဆပ္ရန္ပင္ျဖစ္သည္။ တိတိပပအားျဖင့္ဆုုိရေသာ္ ရဟန္းသံဃာမ်ားအတြက္ ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာပညာမ်ားေဝငွေရးႏွင့္ ဆင္းရဲေသာေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္မိဘမဲ့ကေလးသူငယ္မ်ားအား အခမဲ့ပညာေရးေဆာက္ရြက္ေပးရန္ပင္ျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ထုုိရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖၚရန္အတြက္ လုုံေလာက္ေသာေငြေၾကးမဆုုိထားႏွင့္၊ အေျခခံေငြေၾကးမွ်ပင္မရွိပါေခ်။ ေငြေၾကးမွ်သာမဟုုတ္ေသး၊ လုုပ္ကုုိင္ရန္ေနရာဌာနကုုိလည္း ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေမွ်ာ္မွန္းရမည္ကုုိ သဲသဲကြဲကြဲမသိေသးေခ်။ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ မေသခ်ာမေရရာမႈႏွင့္ေဝဝါးမႈတုုိ႔ကသာ လႊမ္းျခံဳအုုံ႔ဆုုိင္းေနခဲ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ လုုပ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵမွလြဲ၍ မည္သည့္အရာမွ် ၾကည္လင္စြာမထင္ရွားခဲ့။ သုုိ႔ေသာ္ ကုုိယ္တုုိင္ေက်နပ္မိသည့္အရာကား ရည္မွန္းခ်က္ ဆုုံးျဖတ္ခ်က္နွင့္ ဆႏၵတုုိ႔လမ္းေခ်ာ္မသြားဘဲ တည့္မတ္စြာ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သိုု႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မထင္မွတ္ဘဲၾကံဳရေလ့ရွိေသာ အခက္ခဲမ်ားေၾကာင့္ ေအာင့္အီးကာပုုန္းေအာင္းေနေသာေဒါသသည္ ျဗဳန္းခနဲခုုန္ထြက္၍ မ်က္ႏွာေျပာင္တုုိက္ကာ အားမနာတမ္း ပြင့္လင္းစြာဖြင့္ဟမိခဲ့သည္မ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ မည္သုုိ႔ဆုုိေစ " တစ္ခါတစ္ရံ ေဒါသ၏ေပါက္ကြဲသံသည္ သစၥာတရား၏တုုိက္စစ္မႈးလည္းျဖစ္ေနတတ္သည္ " ဟုု ေကာက္ခ်က္စြဲမိသည္။ 

  အခ်ိဳ ႔က  " အရွင္ဘုုရားက ဒီရည္မွန္းခ်က္ကုုိ အေကာင္အထည္ေဖၚမွာဆုုိေတာ့ ဘယ္အင္အားေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိလုုိ႔လဲ " ဟုု တဲ့တဲ့ပင္ ေမးၾကသည္။  ေမးထုုိက္ေသာေမးခြန္းျဖစ္၍ ေျဖထုုိက္ေသာအေျဖျဖင့္တဲ့တဲ့ပင္ တုုန္႔ျပန္လုုိက္သည္။ "  စိတ္ဆႏၵကလြဲရင္ ဘာမွမရွိဘူး "။ ဤသုုိ႔ဆုုိေလေသာ္ ဆက္လက္မေမးၾကဘဲ အကဲခတ္သည့္အၾကည့္မ်ိဴးျဖင့္ စူးစမ္းၾကလွွ်က္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကသည္ကုုိၾကံဳရသည္။ " အလကားပါကြာ၊ ဒီေကာင္ ဘာမွမစြမ္းေဆာင္ႏုုိင္ပါဘူး၊ ေလၾကီးမုုိးၾကီးေတြ ေျပာေနတာပါ " ဟုုအခ်ိဳ ႔ဘုုန္းၾကီးမ်ားက ကြယ္ရာတြင္ ဝစီကံေမတၱာပုုိ႔ၾကသည္ကုုိ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ၾကားသိရသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ မွန္ပါသည္။ မိမိရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ဆႏၵအတြက္ ဘယ္အရာတစ္ခုုကုုိမွ် ထိထိမိမိ အေကာင္အထည္မေဖၚေဆာင္ရေသးေသာ မိမိအဖုုိ႔ သူတုုိ႔ေပးေသာ လက္ေဆာင္မ်ားသည္ ျငင္းပယ္ရန္မလုုိဘဲ ျပဳံးအံခဲ၍ လက္ခံရမည္သာျဖစ္သည္။ မည္သူမဆုုိၾကံဳရတတ္ေသာ အစဥ္အလာေလာကဓံပင္ျဖစ္သည္မုုိ႔ တည္ျငိမ္စြာလက္ခံႏုုိင္ေအာင္ၾကိဴးစားရုုံမွတပါး အျခားလမ္းမရွိေပ။ အမွန္စင္စစ္ " စစ္မွန္ျပင္းျပေသာ ဆႏၵဟူသည္ သဘာဝေတာအုုပ္ ေတာျမိဳင္ၾကီး၏ စြမ္းအားေကာင္းေသာ မ်ိဴးေစ့ငယ္ပင္မဟုုတ္ပါလား သုုိ႔မဟုုတ္ ၾကီးမားေသာ ရလာဒ္တုုိင္း၏ အျမဳေတပင္မဟုုတ္ပါလား  " ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ စိတ္စြမ္းအင္ကုုိထပ္မံ၍အားျဖည့္လုုိက္မိသည္။ ( ဆက္ရန္ )



My Philosophy Of Life (1)




Our own experience is real teacher
 if we can see accordingly by own intelligence.
Otherwise, we are slave of ourselves.

*~*~*~*~*~*

 clear vision makes clear mission,
otherwise, dirty mission will overwhelm our society.
then, we'll have to meet many kinds of problems. 

*~*~*~*~*~*


  Activities illustrate and interpret exactly man's heart ,
but speech may be false.

*~*~*~*~*~*

***ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား၏အမွာစကား***