Helsinki Time
Yangon (Rangoon) Time
.jpg)
ေမာင္ေတာ္ဟာ ဘုရားျဖစ္ပီးေတာ့ ဗရာဏသီျပည္ကုိ အရင္ၾကြသြားခဲ့တယ္ေနာ္။
ဗာရာဏသီေရႊျပည္ေတာ္မွာ ထိပ္တန္းလက္ေရြးစင္ သံဃာေတာ္အပါး ( ၆၀ )
ကုိအရင္စုစည္းပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ရာဇျဂိဴဟ္ျပည္ကုိ ၾကြသြားျပန္တယ္။
တတိယအေနနဲ႔မွ ဖခမည္းေတာ္ဘုရင္ၾကီးရဲ့ ပင့္ဖိတ္ခ်က္အရ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကုိ
ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေမာင္ေတာ္ေမြးရပ္ဌာနီ ကုိယ္႔တုိင္းျပည္ကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့
ဘုရားျဖစ္ပီးလုိ႔ တစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔ေပါ့။ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခုႏွစ္
ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာ ဘုရားျဖစ္ပီးေတာ့ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၄ ခုႏွစ္
ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာ တုိင္းျပည္ကုိျပန္ေရာက္ခဲ့တာေလ။
ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ေဝႆႏၱရာဇာတ္ေတာ္ၾကီးကုိ အက်ယ္တဝင့္ေဟာၾကားတဲ့အခါမွာ ႏွမေတာ္ေလ ေက်နပ္လုိက္တာ။ မဒၵီမိဖုရားဘဝနဲ႔ ေဝႆႏၱရာလုိ ပညာရွင္သူေတာ္စင္ ရွင္ဘုရင္တစ္ေယာက္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရတာေတြကို အေသးစိတ္ ခေရေစ႔တြင္းက် ျပန္သိရလုိ႔ ေက်နပ္လုိက္တာ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္။ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ အႏႈိင္းမဲ့စြဲေဆာင္အားေတြပါပီး ေလးနက္မွန္ကန္ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ တရားစကားေတြကုိ နာၾကားၾကရေတာ့ နန္းတြင္းသူ/သားမ်ားေရာ ျပည္သူျပည္သားအားလုံးကေရာ အလြန္တရာကုိ ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ မာန္မာနၾကီးလြန္းတဲ့ အခ်ိဳ႔ေဆြေတာ္ မ်ိဴးေတာ္ေတြကုိ ေပါကၡရဝႆမုိးရြာသြန္းပီးေတာ့ တန္ခုိးအရွိန္အဝါသုံးပီး မာနကုိ ခ်ိဴးပစ္ခဲ့ရေသးတယ္။
ႏွမေတာ္ရဲ့ တုိက္ခန္းကိုေရာက္လာျပန္ေတာ့ စႏၵကိႏၷရီဇာတ္ေတာ္ကုိေဟာေတာ္မူေတာ့လဲ ထပ္ပီးေက်နပ္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီဘဝမွာ ႏွမေတာ္ရဲ့ အျပဳစုအယုယနဲ႔ အခ်စ္ေတြကုိ ပစ္ခြါခဲ့ေပမယ့္ ႏွမေတာ္ရဲ့ အခ်စ္ေတြကို လက္ခံခဲ့တဲ့ ဘဝေတြလဲ ရွိပါလားဆုိတာ သိရလုိ႔ေပါ့။ ေနာက္ပီးေတာ့ ေမာင္ေတာ္ျပန္ခါနီး ကဆုန္လကုန္ေလာက္မွာ ဓမၼပါလဇာတ္ေတာ္ၾကီးကုိေဟာျပန္ေတာ့လဲ ၾကားနာလုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ။ ၾကားနာလုိ႔ မဝႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ကုိယ့္တုိင္းကုိယ့္ျပည္ကုိ ျပန္လာစဥ္ ရက္သတၱနွစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းမွာ သံသရာသမုိင္းလဲတြင္ခဲ့ပီးေတာ့ အားလုံးကုိလဲ တရားထူးေတြရေစခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးေတြကုိ အခ်က္က်က် တရားရေအာင္ စြဲေဆာင္ ေဟာသြားခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီေတာ့မွပဲ သမုိင္းစစ္သမုိင္းမွန္ဆုိတာ ပစၥကၡမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ က်င့္သုံးႏုိင္ဘုိ႔ သခၤန္းစာေတြလဲေပးသလုိ အနာဂတ္အတြက္ လင္းလက္တဲ့ အေျခေနေတြကုိလဲ ဖန္တီးေပးႏုိင္ပါလားဆုိတာ ေကာက္ခ်က္စြဲႏုိင္ခဲ့တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အတိတ္သံသရာဆုိတာဟာ ဘဝသမုိင္းေတြပဲမလား။ အတိတ္သံသရာက ဘဝသမုိင္းေတြကို တကယ္မသိၾကလုိ႔ မတတ္ၾကလုိ႔သာ သတၱဝါေတြဟာ မုိက္မဲေနၾကတာပဲေလ။ အခ်ိဳ႔ေသာ ပညာတတ္ေတြ ဒႆနဆရာေတြကေတာ့ သမုိင္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ သမိုင္းဆိုတာ သမိုင္းသက္သက္မွ်
သာပါပဲ ပရမတၳမဟုတ္သလို ျဖစ္ရပ္မွန္အကုန္အစင္လည္းမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သမုိင္းကုိအျပည့္အဝယုံၾကည္မႈမပါတဲ့ ဒီဝါက်ကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ားေျပာၾကပါလိမ့္ဆုိတာ ေမာင္ေတာ္ရွင္းျပတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ေတြကုိ နာၾကားပီးမွ ႏႈိင္းယွဥ္တတ္လာတယ္။ နားလည္တတ္လာတယ္။ ေက်းဇုူးအထူးပါပဲေမာင္ေတာ္ရယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကသမုိင္းေတြဆုိတာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟစတဲ့ သဘာဝတရားဆုိးေတြမကင္းေသးဘဲ အားသာတဲ့သူေတြ ႏုိင္တဲ့သူေတြက ေရးခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ အားလုံးမွန္မွာလဲ မဟုတ္သလုိ အျပည့္အဝလဲ
သန္႔စင္ႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ေတာ္ရွင္းျပခဲ့တဲ့ အတိတ္သံသရာထဲက ဘဝသမုိင္းေတြကေတာ့ ပညတ္အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္းေတြ ပရမတ္အေၾကာင္းေတြ ဘဝအေၾကာင္းေတြကုိ ကေမၻကမၻာခ်ီပီး အႏႈိင္းမဲ့တဲ့ အတိတ္သိဥာဏ္ေတာ္နဲ႔ တိက်ျပတ္သားစြာေဟာျပခဲ့တာမုိ႔ ေလာကသားေတြအတြက္ အက်ိဴးရွိလုိက္တာ ေမာင္ေတာ္ရယ္။
ျပည့္စုံသန္႔စင္လုိက္ပါဘိ။ ဒါေပမယ့္ေလ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ျပန္ေရာက္တုန္းမွာ တစ္ဝါတေလေတာင္မဆုိေတာ့ဘဲ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္ေလာက္ေလးေနပီး ျပန္သြားတာကိုေတာ့ မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္။
ေနာက္ပီးေတာ့ေလ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာျဖစ္တဲ့ နႏၵမင္းသားကုိလဲ ေရာက္ပီးလုိ႔ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ရဟန္းျပဳေပးလုိက္ေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဴးအတြက္ ရတက္မေအးျဖစ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒီထက္ပုိဆုိးျပန္တာက ေနာက္ဆုံးနန္းညြန္႔နန္းလ်ာအျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳထားတဲ့ မင္းေလာင္းေလး၊ ခ်စ္မဝႏုိင္တဲ့ သားေတာ္ေလး ရာဟုလာကုိလဲ ေရာက္ပီးလုိ႔ ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကုိရင္ဝတ္ေပးလုိက္ေတာ့ နန္းေတာ္ရဲ့အသဲ၊ သက်မ်ိဴးေတြရဲ့ သူရဲေကာင္း၊ တုိင္းျပည္ရဲ့ ဥေသွ်ာင္ေလးေတြဟာ
ေမာင္ေတာ္ေနာက္ပါကုန္ၾကပီ။ ေမာင္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာလုိ႔ အားရွိပီလုိ႔ထင္ခဲ့မိတာ။ ခုေတာ့ အားမတက္ဘဲ အားပ်က္ခဲ့ရတဲ့အထိေတာင္ ခံစားရမိပါရဲ့။ ဒါနဲ႔တင္ရပ္မသြားခဲ့ဘူးေလ။ တုိင္းျပည္မွာ အဓိကက်တဲ့ မႈးၾကီးမတ္ၾကီးေတြ၊ ဝန္ၾကီးဝန္ငယ္ေတြ၊ စစ္သည္ေတာ္ေတြစတဲ့ ရဲစြမ္းသတၱိေရာ အရည္အခ်င္းပါျပည့္ဝၾကတဲ့ ထိပ္ပုိင္းကလူၾကီးေတြကလဲ ေမာင္ေတာ္ေနာက္ကုိ လုိက္သြားၾကပီ။ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဴးကုိဦးေဆာင္ ေမာင္းႏွင္ၾကမယ့္ လူေတြကလဲ နဲကုန္ပီ။ ေနာက္ပီးေတာ့ ေမာင္ေတာ္အရင္းျဖစ္တဲ့ ေဒဝဒတ္မင္းသားလဲ ေမာင္ေတာ္ေနာက္ကုိပါသြားခဲ့ပီ။
အႏုရုဒၶါမင္းသား၊ ဘဒၵိယမင္းသားစတဲ့ လူစြမ္းလူေတာ္ေတြလဲ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ေမာင္ေတာ္ျပန္လာေတာ့မွပဲ တုိင္းျပည္ဟာ အားအင္ေတြခ်ည့္နဲ႔ခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဖခမည္းေတာ္ဘုရင္ၾကီးက အနာဂါမ္အရိယာၾကီးျဖစ္သြားခဲ့ပီ။ မိေထြးေတာ္ၾကီးမဟာပဇာပတိေဂါတမီက ေသာတာပန္တည္ခဲ့ပီ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔မွာေတာ့ အရာရာအတြက္ လြတ္ေျမာက္ေအးျငိမ္းတဲ့ တရားအရသာကုိ ခံစားႏုိင္ၾကပီမုိ႔ တရားနဲ႔ေျဖဆည္ႏုိင္ၾကပီေပါ့။ တရားေတာ္ရဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈအရသာကုိ နားလည္ခံစားႏုိင္သြားၾကပီကုိး။ ႏွမေတာ္အဘုိ႔မွာေတာ့ အားမလုိအားမရ ဝမ္းလဲသာ ဝမ္းလဲနဲ မခ်ိတင္ကဲခံစားေနဆဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အံ႔ၾသမိတဲ့အခ်က္တစ္ခုက ဘယ္လုိရာထူးေတြ ေငြေၾကးေတြ စည္းစိမ္ေတြ အာဏာေတြ အေပ်ာ္အပါးေတြမွမပါဘဲနဲ႔ ဘဝရဲ့ပုိင္ဆုိင္မႈအရာရာကုိ စြန္႔လႊတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ စည္းရုံးေရးစြမ္းအားကုိေပါ့။ အမ်ိဴးမ်ိဴးအဖုံဖုံ ကြဲျပားေနတဲ့ လူတန္းစားအလႊာစုံကို တစ္တန္းစားတည္းျဖစ္ေစပီးေတာ့ အေအးခ်မ္းဆုံး အထက္တန္းအက်ဆုံး
သံဃအဖြဲ႔အစည္းၾကီးကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာတည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ့တာကုိလဲ ထပ္ဆင့္လုိ႔ အလြန္အ့ံၾသမိပါရဲ့။ ဒီလုိအဖြဲ႔အစည္းဟာ ဒီကမၻာမွာပထမဆုံးအဖြဲ႔အစည္းၾကီးပါပဲ။ ဘယ္လုိေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဒီေလာက္ျမင့္ျမတ္ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဴး မတည္ေထာင္ခဲ့ၾကေသးပါဘူး။
ေမာင္ေတာ္တုိင္းျပည္က ျပန္မၾကြခင္ေလးမွာ မိေထြးေတာ္ၾကီးက ဘိကၡဳနီမ (အမ်ိဴးသမီးရဟန္း )
ျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားေတာ့ ေမာင္ေတာ္ဘုရားက ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ရဟန္းျပဳခ်င္စိတ္မရွိတဲ့ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာ နႏၵမင္းသားနဲ႔ သားေတာ္ေလးေတြကုိေတာ့ ရဟန္းျပဳေပး ရွင္ျပဳေပးတယ္။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ
ပညာရွင္သူေတာ္စင္ေတြအေနနဲ႔ လက္ခံႏုိင္စရာျဖစ္ေပမယ့္ ႏွမေတာ္လုိ ပုထုဇဥ္မိန္းမသားအေနနဲ႔ေတာ့ လက္မခံႏုိင္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္ေတာ့လဲ ဒါေတြက ခံစားသိနဲ႔ေျပာျပေနတာပါေမာင္ေတာ္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ရဲ့ဆင္ျခင္သိနဲ႔ သိေနတာက ေမာင္ေတာ္ဟာ မိမိအတြက္ေရာ ေလာကအတြက္ေရာ ေကာင္းက်ိဴးမဲ့ေစတဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးဆိုတာပါပဲ၊ အႏႈိင္းမဲ့ဘုရားရွင္ မျဖစ္ခင္ကေတာင္ ေလာကေကာင္းက်ိဴးကို ၾကီးက်ယ္စြာ သယ္ပုိးႏုိင္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေတာ္ဟာ ဘုရားျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အထူးေျပာစရာမလုိ၊ ခြ်င္းခ်က္မရွိေအာင္
ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မယ္ဆုိတာကုိလဲ ႏွမေတာ္ အေသအခ်ာ သုံးသပ္စဥ္းစားနားလည္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွလုံးသားနဲ႔ ပစၥကၡရင္တြင္းခံစားအသိက လက္မခံႏုိ္င္ေသာ္လဲ သံသရာမွာ ပါရမီေတြျဖည့္ခဲ့ရတဲ့အစြမ္းေတြေၾကာင့္ မူလေမြးရာပါ ဗီဇအသိနဲ႔ ဆင္ျခင္သိက အားလုံးကုိ နားလည္ေနခဲ့တယ္ေလ။ ေမာင့္ဝမ္းထဲမွာ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရွိတယ္ဆုိတာသိသလုိ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔လုပ္ရပ္္ကုိလဲ အပ္က်မတ္က်သိေနခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္ေတာ္ဘုရားျဖစ္ပီးလုိ႔ ငါးဝါေျမာက္ ေမာင္ဘုရားရဲ့ သက္ေတာ္ ေလးဆယ္မွာေပါ့။ ေဝသာလီတုိင္းျပည္ မဟာဝုန္ေတာ ကူဋာဂါရေက်ာင္းတုိက္ၾကီးမွာ သံဃာေတာ္မ်ားစြာ ျခံရံပီးသီတင္းသုံးစဥ္ကေပါ့။ အလြန္ေက်းဇူးၾကီးမားလွတဲ့ မိေထြးေတာ္ၾကီး မဟာပဇာပတိေဂါတမီဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ေခါင္းရိတ္၊ သကၤန္းဝတ္ပီးေတာ့ နန္းတြင္းသူ ေမာင္းမိႆံငါးရာကုိ ဦးေဆာင္ကာ အမ်ိဴးသမီးရဟန္းျဖစ္ဘုိ႔အေရးေတာင္းဆုိဘုိ႔ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရိွရာကုိ သြားခဲ့ပါတယ္။ ႏွမေတာ္နဲ႔ ဇနပဒကလ်ာဏီတုိ႔က မလုိက္ပါခဲ့ၾကဘူးေလ။ အမွန္ကုိေျပာရရင္ အမ်ိဴးသမီးရဟန္းမလဲ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ တရားလဲ အားမထုတ္ခ်င္ဘူး။ နိဗၺာန္လဲမေရာက္ခ်င္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္မွာ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ မိဖုရားေခါင္ၾကီးအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေနခ်င္ခဲ့ တမ္းတခဲ့တာေလ။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တူေတာ္ေလးျဖစ္တဲ့ အရွင္အာနႏၵာရဲ့အကူအညီနဲ႔ မိေထြးေတာ္ၾကီးနဲ႔တကြနန္းတြင္းသူ ငါးရာဟာ အမ်ိဴးသမီး ရဟန္းျပဳခြင့္ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘိကၡဳနီမအျဖစ္ကုိရခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မွားယြင္းေနတဲ့ ကမၻာ့အစဥ္အလာေဟာင္းတစ္ခုကို
ေခ်ဖ်က္ပီးေတာ့ မွန္ကန္ေကာင္းျမတ္တဲ့အစဥ္အလာသစ္တစ္ခုကုိ ေမာင္ေတာ္ဖန္တီးလုိက္တာပါပဲ။
အမ်ိဴးသမီးေတြရဲ့ဘဝနဲ႔ အခန္းက႑ကုိ အစဥ္အျမဲႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ ကမၻာ့အစဥ္အလာေဟာင္း စံနစ္ဆုိးၾကီးကို ပယ္ဖ်က္ပီးေတာ့ အမ်ိဴးသမီးေတြကုိ လူနတ္ျဗဟၼာေတြရဲ့ကုိးကြယ္ခံ လူတန္းစားအျဖစ္ ေမာင္ေတာ္ျမွင့္တင္လုိက္တာပါပဲ။ အမ်ိဴးသမီးေတြမွာလဲ ဒီလုိအရည္အေသြးေတြရွိတယ္ဆုိတာကုိ ေမာင္ေတာ္ကလက္ေတြ႔ေဖၚေဆာင္ျပလုိက္တာပါပဲ။ အမ်ိဴးသမီးအခြင့္အေရးကုိ ကုိးကြယ္ခံလူတန္းစားျဖစ္တဲ့အထိ ျမွင့္တင္ေပးတာဟာ ဒီဘဒၵကမၻာမွာ ကကုသန္ဘုရားရွင္ ေကာဏာဂုံဘုရားရွင္ ကႆပဘုရားရွင္နဲ႔ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္ဆုိပီး ေလးဦးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အျခားဘယ္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ကမွ အမ်ိဴးသမီးေတြကုိ ဒီလုိအခြင့္အေရးမ်ိဴးမေပးခဲ့ပါဘူး။ ေမာင္ေတာ္ဘုရားျဖစ္လာတာဟာ အမ်ိဴးသမီးေတြအတြက္ အလြန္ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္တစ္ခုကို ထုိက္ထုိက္တန္တန္ရလုိက္တာပါပဲ။ ေက်းဇူးၾကီးမားလွပါဘိ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္။
ေနာက္ပီးေတာ့ အခြင့္အေရးဆုိတာေတြဟာ အရည္အေသြးရွိမွ ေပးလုိ႔ရတယ္ဆုိတာကုိလဲ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိၾကည့္ပီး သုံးသပ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
နန္းေတာ္တြင္းမွာ ဖခမည္းေတာ္ဘုရင္ၾကီးကလဲ ပလႅင္ေတာ္ေပၚမွာပဲ ရဟႏၱာျဖစ္ပီးေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားပီ။ သားေတာ္ေလးလဲ တရားထူးေတြရေနပီ။။ ေမာင္ေတာ္ငယ္ေလး နႏၵမင္းသားလဲ ရဟန္းဝတ္သြားလုိ႔ ရဟႏၱာျဖစ္ေနပီ။ မိေထြးေတာ္ၾကီးလဲ ရဟန္းျပဳသြားပီ။ ရဟန္းျပဳပီးတဲ့ေနာက္ သံခိတၱသုတ္ကို နာၾကားေတာ္မူရင္းနဲ႔ ရဟႏၱာေထရီမၾကီးျဖစ္လုိ႔
ေလာကရဲ့အရသာအားလုံးထက္ေက်ာ္လြန္ပီး လြတ္ေျမာက္တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈရသကုိခံစားေနရပီ။ နွမေတာ္အဘုိ႔မွာေတာ့ နန္းေတာ္တြင္းမွာ ပုိလု႔ိသာ အထီးက်န္လာခဲ့ရပါပီ။ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ဆုိလုိ႔ တစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္မရွိေတာ့သလုိ အေျခြအရံေတြကလဲ နဲကုန္ပီ။ သုံးေဆာင္ေနရတဲ့ အသုံးေဆာင္တုိင္းဟာ မေႏြးေထြး မအိစက္ေတာ့ရုံမွ်မက စက္ဆုပ္စရာလုိ႔ေတာင္ခံစားလာခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲေလ။ မိေထြးေတာ္ရဲ့ အကူညီကုိယူပီး ရဟန္းမိန္းမျပဳရုံမွတပါး အျခားေရြးခ်ယ္စရာလဲ မရိွေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ပီးေတာ့ေလ ေမာင္ေတာ္န႔ဲႏွမေတာ္တုိ႔အေၾကာင္း ဒီလုိလဲစဥ္းစားမိပါတယ္။ ပါရမီစတင္ျဖည့္ဘုိ႔ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ကုိ
ခံယူတုန္းကလဲ ေမာင္ေတာ္ကစပီး လက္မကမ္းခဲ့ဘူး မေခၚခဲ့ဘူးေနာ္။ ႏွမေတာ္ကုိယ္တုိင္ကသာ ပူးေပါင္းခဲ့ရတာပါ။ ခုလဲ ဘုရားျဖစ္ပီးလုိ႔ ေနာက္ဆုံးပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ့မယ့္ ဘဝမွာလဲ ေမာင္ေတာ္ေနာက္လုိက္ပီး ရဟန္းျပဳဘု႔ိ မေခၚခဲ့ဘူးေနာ္။ ပါရမီေတြရဲ့အစမွာလဲ မေခၚခဲ့သလုိ သံသရာရဲ့ အဆုံးတစ္ေန႔မွာလဲမေခၚခဲ့ပါဘူး။ ေနႏုိင္ရက္လုိက္တာ ေမာင္ေတာ္ရယ္။ ရက္စက္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ေနႏုိင္ရက္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ေဒါသမျဖစ္ေပမယ့္ မခ်ိတင္ကဲေတာ့ခံစားရပါတယ္။ စၾကာဝဠာအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရသူမုိ႔ ႏွမေတာ္အတြက္ ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ရွိမွာပဲလုိ႔လဲ စဥ္းစား နားလည္မိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေမာင္ေတာ္ေနာက္ကိုလုိက္ရင္ အက်ိဴးမယုတ္ဘူးဆုိတာရယ္ လုံျခံဳမႈေတြ ေအးခ်မ္းမႈေတြ
ျပည့္ဝမႈေတြစတဲ့ ေကာင္းက်ိဴးေတြအျပည့္အဝရမယ္ ဆုိတာရယ္ေတာ့ အေသအခ်ာယုံၾကည္ေနပီးသားပါ။
သာမန္ေလာကီလူသားဘဝေတြတုန္းကေတာင္မွ ႏွမေတာ္ရဲ့ ဘဝကုိ လုံျခဳံမႈ ေအးခ်မ္းမႈ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အျပည့္အဝရေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းႏုိင္ခဲ့တာပဲေလ။ ခုလုိ ေလာကသုံးပါးရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ အႏႈိင္းမဲ့ ဘုရားသခင္ျဖစ္လာပီဆုိေတာ့ ႏွမေတာ္အတြက္ တစ္စက္ကေလးမွ ပူပင္စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ထီးရိပ္ နန္းရိပ္ ေလာကီရိပ္ကို ခုိလႈံဘုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္မတမ္းတေတာ့ပါဘူး။ ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္မႈေတြနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈရသကုိေပးႏုိင္တဲ့ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ဓမၼအရိပ္ သာသနာအရိပ္ ေလာကုတၱရာအရိပ္ကုိပဲ ခုိလႈံပါေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ေလ ေမာင္ေတာ္လဲရွိတဲ့ မိေထြးေတာ္ၾကီးလဲ ရွိေနတဲ့ ေဝသာလီျပည္ကို ႏွမေတာ္ရဟန္းျပဳဘုိ႔လုိက္ခဲ့ပါပီ။ ရဟန္းျပဳပါေတာ့မယ္။ ရဟန္းျပဳခြင့္ေပးပါေတာ့၊ ဓမၼအရိပ္ကုိ ခုိလႈံခြင့္ေလး ေပးပါေတာ့၊ ဓမၼလက္နဲ႔ကမ္းလုိ႔ၾကိဴေပးပါေတာ့
ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္။ ( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမယ္ )
ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ေဝႆႏၱရာဇာတ္ေတာ္ၾကီးကုိ အက်ယ္တဝင့္ေဟာၾကားတဲ့အခါမွာ ႏွမေတာ္ေလ ေက်နပ္လုိက္တာ။ မဒၵီမိဖုရားဘဝနဲ႔ ေဝႆႏၱရာလုိ ပညာရွင္သူေတာ္စင္ ရွင္ဘုရင္တစ္ေယာက္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရတာေတြကို အေသးစိတ္ ခေရေစ႔တြင္းက် ျပန္သိရလုိ႔ ေက်နပ္လုိက္တာ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္။ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ အႏႈိင္းမဲ့စြဲေဆာင္အားေတြပါပီး ေလးနက္မွန္ကန္ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ တရားစကားေတြကုိ နာၾကားၾကရေတာ့ နန္းတြင္းသူ/သားမ်ားေရာ ျပည္သူျပည္သားအားလုံးကေရာ အလြန္တရာကုိ ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ မာန္မာနၾကီးလြန္းတဲ့ အခ်ိဳ႔ေဆြေတာ္ မ်ိဴးေတာ္ေတြကုိ ေပါကၡရဝႆမုိးရြာသြန္းပီးေတာ့ တန္ခုိးအရွိန္အဝါသုံးပီး မာနကုိ ခ်ိဴးပစ္ခဲ့ရေသးတယ္။
ႏွမေတာ္ရဲ့ တုိက္ခန္းကိုေရာက္လာျပန္ေတာ့ စႏၵကိႏၷရီဇာတ္ေတာ္ကုိေဟာေတာ္မူေတာ့လဲ ထပ္ပီးေက်နပ္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီဘဝမွာ ႏွမေတာ္ရဲ့ အျပဳစုအယုယနဲ႔ အခ်စ္ေတြကုိ ပစ္ခြါခဲ့ေပမယ့္ ႏွမေတာ္ရဲ့ အခ်စ္ေတြကို လက္ခံခဲ့တဲ့ ဘဝေတြလဲ ရွိပါလားဆုိတာ သိရလုိ႔ေပါ့။ ေနာက္ပီးေတာ့ ေမာင္ေတာ္ျပန္ခါနီး ကဆုန္လကုန္ေလာက္မွာ ဓမၼပါလဇာတ္ေတာ္ၾကီးကုိေဟာျပန္ေတာ့လဲ ၾကားနာလုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ။ ၾကားနာလုိ႔ မဝႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ကုိယ့္တုိင္းကုိယ့္ျပည္ကုိ ျပန္လာစဥ္ ရက္သတၱနွစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းမွာ သံသရာသမုိင္းလဲတြင္ခဲ့ပီးေတာ့ အားလုံးကုိလဲ တရားထူးေတြရေစခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးေတြကုိ အခ်က္က်က် တရားရေအာင္ စြဲေဆာင္ ေဟာသြားခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီေတာ့မွပဲ သမုိင္းစစ္သမုိင္းမွန္ဆုိတာ ပစၥကၡမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ က်င့္သုံးႏုိင္ဘုိ႔ သခၤန္းစာေတြလဲေပးသလုိ အနာဂတ္အတြက္ လင္းလက္တဲ့ အေျခေနေတြကုိလဲ ဖန္တီးေပးႏုိင္ပါလားဆုိတာ ေကာက္ခ်က္စြဲႏုိင္ခဲ့တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အတိတ္သံသရာဆုိတာဟာ ဘဝသမုိင္းေတြပဲမလား။ အတိတ္သံသရာက ဘဝသမုိင္းေတြကို တကယ္မသိၾကလုိ႔ မတတ္ၾကလုိ႔သာ သတၱဝါေတြဟာ မုိက္မဲေနၾကတာပဲေလ။ အခ်ိဳ႔ေသာ ပညာတတ္ေတြ ဒႆနဆရာေတြကေတာ့ သမုိင္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ သမိုင္းဆိုတာ သမိုင္းသက္သက္မွ်
သာပါပဲ ပရမတၳမဟုတ္သလို ျဖစ္ရပ္မွန္အကုန္အစင္လည္းမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သမုိင္းကုိအျပည့္အဝယုံၾကည္မႈမပါတဲ့ ဒီဝါက်ကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ားေျပာၾကပါလိမ့္ဆုိတာ ေမာင္ေတာ္ရွင္းျပတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ေတြကုိ နာၾကားပီးမွ ႏႈိင္းယွဥ္တတ္လာတယ္။ နားလည္တတ္လာတယ္။ ေက်းဇုူးအထူးပါပဲေမာင္ေတာ္ရယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကသမုိင္းေတြဆုိတာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟစတဲ့ သဘာဝတရားဆုိးေတြမကင္းေသးဘဲ အားသာတဲ့သူေတြ ႏုိင္တဲ့သူေတြက ေရးခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ အားလုံးမွန္မွာလဲ မဟုတ္သလုိ အျပည့္အဝလဲ
သန္႔စင္ႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ေတာ္ရွင္းျပခဲ့တဲ့ အတိတ္သံသရာထဲက ဘဝသမုိင္းေတြကေတာ့ ပညတ္အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္းေတြ ပရမတ္အေၾကာင္းေတြ ဘဝအေၾကာင္းေတြကုိ ကေမၻကမၻာခ်ီပီး အႏႈိင္းမဲ့တဲ့ အတိတ္သိဥာဏ္ေတာ္နဲ႔ တိက်ျပတ္သားစြာေဟာျပခဲ့တာမုိ႔ ေလာကသားေတြအတြက္ အက်ိဴးရွိလုိက္တာ ေမာင္ေတာ္ရယ္။
ျပည့္စုံသန္႔စင္လုိက္ပါဘိ။ ဒါေပမယ့္ေလ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ျပန္ေရာက္တုန္းမွာ တစ္ဝါတေလေတာင္မဆုိေတာ့ဘဲ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္ေလာက္ေလးေနပီး ျပန္သြားတာကိုေတာ့ မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္။
ေနာက္ပီးေတာ့ေလ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာျဖစ္တဲ့ နႏၵမင္းသားကုိလဲ ေရာက္ပီးလုိ႔ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ရဟန္းျပဳေပးလုိက္ေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဴးအတြက္ ရတက္မေအးျဖစ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒီထက္ပုိဆုိးျပန္တာက ေနာက္ဆုံးနန္းညြန္႔နန္းလ်ာအျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳထားတဲ့ မင္းေလာင္းေလး၊ ခ်စ္မဝႏုိင္တဲ့ သားေတာ္ေလး ရာဟုလာကုိလဲ ေရာက္ပီးလုိ႔ ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကုိရင္ဝတ္ေပးလုိက္ေတာ့ နန္းေတာ္ရဲ့အသဲ၊ သက်မ်ိဴးေတြရဲ့ သူရဲေကာင္း၊ တုိင္းျပည္ရဲ့ ဥေသွ်ာင္ေလးေတြဟာ
ေမာင္ေတာ္ေနာက္ပါကုန္ၾကပီ။ ေမာင္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာလုိ႔ အားရွိပီလုိ႔ထင္ခဲ့မိတာ။ ခုေတာ့ အားမတက္ဘဲ အားပ်က္ခဲ့ရတဲ့အထိေတာင္ ခံစားရမိပါရဲ့။ ဒါနဲ႔တင္ရပ္မသြားခဲ့ဘူးေလ။ တုိင္းျပည္မွာ အဓိကက်တဲ့ မႈးၾကီးမတ္ၾကီးေတြ၊ ဝန္ၾကီးဝန္ငယ္ေတြ၊ စစ္သည္ေတာ္ေတြစတဲ့ ရဲစြမ္းသတၱိေရာ အရည္အခ်င္းပါျပည့္ဝၾကတဲ့ ထိပ္ပုိင္းကလူၾကီးေတြကလဲ ေမာင္ေတာ္ေနာက္ကုိ လုိက္သြားၾကပီ။ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဴးကုိဦးေဆာင္ ေမာင္းႏွင္ၾကမယ့္ လူေတြကလဲ နဲကုန္ပီ။ ေနာက္ပီးေတာ့ ေမာင္ေတာ္အရင္းျဖစ္တဲ့ ေဒဝဒတ္မင္းသားလဲ ေမာင္ေတာ္ေနာက္ကုိပါသြားခဲ့ပီ။
အႏုရုဒၶါမင္းသား၊ ဘဒၵိယမင္းသားစတဲ့ လူစြမ္းလူေတာ္ေတြလဲ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ေမာင္ေတာ္ျပန္လာေတာ့မွပဲ တုိင္းျပည္ဟာ အားအင္ေတြခ်ည့္နဲ႔ခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဖခမည္းေတာ္ဘုရင္ၾကီးက အနာဂါမ္အရိယာၾကီးျဖစ္သြားခဲ့ပီ။ မိေထြးေတာ္ၾကီးမဟာပဇာပတိေဂါတမီက ေသာတာပန္တည္ခဲ့ပီ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔မွာေတာ့ အရာရာအတြက္ လြတ္ေျမာက္ေအးျငိမ္းတဲ့ တရားအရသာကုိ ခံစားႏုိင္ၾကပီမုိ႔ တရားနဲ႔ေျဖဆည္ႏုိင္ၾကပီေပါ့။ တရားေတာ္ရဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈအရသာကုိ နားလည္ခံစားႏုိင္သြားၾကပီကုိး။ ႏွမေတာ္အဘုိ႔မွာေတာ့ အားမလုိအားမရ ဝမ္းလဲသာ ဝမ္းလဲနဲ မခ်ိတင္ကဲခံစားေနဆဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အံ႔ၾသမိတဲ့အခ်က္တစ္ခုက ဘယ္လုိရာထူးေတြ ေငြေၾကးေတြ စည္းစိမ္ေတြ အာဏာေတြ အေပ်ာ္အပါးေတြမွမပါဘဲနဲ႔ ဘဝရဲ့ပုိင္ဆုိင္မႈအရာရာကုိ စြန္႔လႊတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ စည္းရုံးေရးစြမ္းအားကုိေပါ့။ အမ်ိဴးမ်ိဴးအဖုံဖုံ ကြဲျပားေနတဲ့ လူတန္းစားအလႊာစုံကို တစ္တန္းစားတည္းျဖစ္ေစပီးေတာ့ အေအးခ်မ္းဆုံး အထက္တန္းအက်ဆုံး
သံဃအဖြဲ႔အစည္းၾကီးကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာတည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ့တာကုိလဲ ထပ္ဆင့္လုိ႔ အလြန္အ့ံၾသမိပါရဲ့။ ဒီလုိအဖြဲ႔အစည္းဟာ ဒီကမၻာမွာပထမဆုံးအဖြဲ႔အစည္းၾကီးပါပဲ။ ဘယ္လုိေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဒီေလာက္ျမင့္ျမတ္ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဴး မတည္ေထာင္ခဲ့ၾကေသးပါဘူး။
ေမာင္ေတာ္တုိင္းျပည္က ျပန္မၾကြခင္ေလးမွာ မိေထြးေတာ္ၾကီးက ဘိကၡဳနီမ (အမ်ိဴးသမီးရဟန္း )
ျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားေတာ့ ေမာင္ေတာ္ဘုရားက ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ရဟန္းျပဳခ်င္စိတ္မရွိတဲ့ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာ နႏၵမင္းသားနဲ႔ သားေတာ္ေလးေတြကုိေတာ့ ရဟန္းျပဳေပး ရွင္ျပဳေပးတယ္။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ
ပညာရွင္သူေတာ္စင္ေတြအေနနဲ႔ လက္ခံႏုိင္စရာျဖစ္ေပမယ့္ ႏွမေတာ္လုိ ပုထုဇဥ္မိန္းမသားအေနနဲ႔ေတာ့ လက္မခံႏုိင္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္ေတာ့လဲ ဒါေတြက ခံစားသိနဲ႔ေျပာျပေနတာပါေမာင္ေတာ္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ရဲ့ဆင္ျခင္သိနဲ႔ သိေနတာက ေမာင္ေတာ္ဟာ မိမိအတြက္ေရာ ေလာကအတြက္ေရာ ေကာင္းက်ိဴးမဲ့ေစတဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးဆိုတာပါပဲ၊ အႏႈိင္းမဲ့ဘုရားရွင္ မျဖစ္ခင္ကေတာင္ ေလာကေကာင္းက်ိဴးကို ၾကီးက်ယ္စြာ သယ္ပုိးႏုိင္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေတာ္ဟာ ဘုရားျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အထူးေျပာစရာမလုိ၊ ခြ်င္းခ်က္မရွိေအာင္
ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မယ္ဆုိတာကုိလဲ ႏွမေတာ္ အေသအခ်ာ သုံးသပ္စဥ္းစားနားလည္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွလုံးသားနဲ႔ ပစၥကၡရင္တြင္းခံစားအသိက လက္မခံႏုိ္င္ေသာ္လဲ သံသရာမွာ ပါရမီေတြျဖည့္ခဲ့ရတဲ့အစြမ္းေတြေၾကာင့္ မူလေမြးရာပါ ဗီဇအသိနဲ႔ ဆင္ျခင္သိက အားလုံးကုိ နားလည္ေနခဲ့တယ္ေလ။ ေမာင့္ဝမ္းထဲမွာ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရွိတယ္ဆုိတာသိသလုိ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔လုပ္ရပ္္ကုိလဲ အပ္က်မတ္က်သိေနခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္ေတာ္ဘုရားျဖစ္ပီးလုိ႔ ငါးဝါေျမာက္ ေမာင္ဘုရားရဲ့ သက္ေတာ္ ေလးဆယ္မွာေပါ့။ ေဝသာလီတုိင္းျပည္ မဟာဝုန္ေတာ ကူဋာဂါရေက်ာင္းတုိက္ၾကီးမွာ သံဃာေတာ္မ်ားစြာ ျခံရံပီးသီတင္းသုံးစဥ္ကေပါ့။ အလြန္ေက်းဇူးၾကီးမားလွတဲ့ မိေထြးေတာ္ၾကီး မဟာပဇာပတိေဂါတမီဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ေခါင္းရိတ္၊ သကၤန္းဝတ္ပီးေတာ့ နန္းတြင္းသူ ေမာင္းမိႆံငါးရာကုိ ဦးေဆာင္ကာ အမ်ိဴးသမီးရဟန္းျဖစ္ဘုိ႔အေရးေတာင္းဆုိဘုိ႔ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရိွရာကုိ သြားခဲ့ပါတယ္။ ႏွမေတာ္နဲ႔ ဇနပဒကလ်ာဏီတုိ႔က မလုိက္ပါခဲ့ၾကဘူးေလ။ အမွန္ကုိေျပာရရင္ အမ်ိဴးသမီးရဟန္းမလဲ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ တရားလဲ အားမထုတ္ခ်င္ဘူး။ နိဗၺာန္လဲမေရာက္ခ်င္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္မွာ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ မိဖုရားေခါင္ၾကီးအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေနခ်င္ခဲ့ တမ္းတခဲ့တာေလ။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တူေတာ္ေလးျဖစ္တဲ့ အရွင္အာနႏၵာရဲ့အကူအညီနဲ႔ မိေထြးေတာ္ၾကီးနဲ႔တကြနန္းတြင္းသူ ငါးရာဟာ အမ်ိဴးသမီး ရဟန္းျပဳခြင့္ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘိကၡဳနီမအျဖစ္ကုိရခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မွားယြင္းေနတဲ့ ကမၻာ့အစဥ္အလာေဟာင္းတစ္ခုကို
ေခ်ဖ်က္ပီးေတာ့ မွန္ကန္ေကာင္းျမတ္တဲ့အစဥ္အလာသစ္တစ္ခုကုိ ေမာင္ေတာ္ဖန္တီးလုိက္တာပါပဲ။
အမ်ိဴးသမီးေတြရဲ့ဘဝနဲ႔ အခန္းက႑ကုိ အစဥ္အျမဲႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ ကမၻာ့အစဥ္အလာေဟာင္း စံနစ္ဆုိးၾကီးကို ပယ္ဖ်က္ပီးေတာ့ အမ်ိဴးသမီးေတြကုိ လူနတ္ျဗဟၼာေတြရဲ့ကုိးကြယ္ခံ လူတန္းစားအျဖစ္ ေမာင္ေတာ္ျမွင့္တင္လုိက္တာပါပဲ။ အမ်ိဴးသမီးေတြမွာလဲ ဒီလုိအရည္အေသြးေတြရွိတယ္ဆုိတာကုိ ေမာင္ေတာ္ကလက္ေတြ႔ေဖၚေဆာင္ျပလုိက္တာပါပဲ။ အမ်ိဴးသမီးအခြင့္အေရးကုိ ကုိးကြယ္ခံလူတန္းစားျဖစ္တဲ့အထိ ျမွင့္တင္ေပးတာဟာ ဒီဘဒၵကမၻာမွာ ကကုသန္ဘုရားရွင္ ေကာဏာဂုံဘုရားရွင္ ကႆပဘုရားရွင္နဲ႔ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္ဆုိပီး ေလးဦးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အျခားဘယ္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ကမွ အမ်ိဴးသမီးေတြကုိ ဒီလုိအခြင့္အေရးမ်ိဴးမေပးခဲ့ပါဘူး။ ေမာင္ေတာ္ဘုရားျဖစ္လာတာဟာ အမ်ိဴးသမီးေတြအတြက္ အလြန္ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္တစ္ခုကို ထုိက္ထုိက္တန္တန္ရလုိက္တာပါပဲ။ ေက်းဇူးၾကီးမားလွပါဘိ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္။
ေနာက္ပီးေတာ့ အခြင့္အေရးဆုိတာေတြဟာ အရည္အေသြးရွိမွ ေပးလုိ႔ရတယ္ဆုိတာကုိလဲ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိၾကည့္ပီး သုံးသပ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
နန္းေတာ္တြင္းမွာ ဖခမည္းေတာ္ဘုရင္ၾကီးကလဲ ပလႅင္ေတာ္ေပၚမွာပဲ ရဟႏၱာျဖစ္ပီးေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားပီ။ သားေတာ္ေလးလဲ တရားထူးေတြရေနပီ။။ ေမာင္ေတာ္ငယ္ေလး နႏၵမင္းသားလဲ ရဟန္းဝတ္သြားလုိ႔ ရဟႏၱာျဖစ္ေနပီ။ မိေထြးေတာ္ၾကီးလဲ ရဟန္းျပဳသြားပီ။ ရဟန္းျပဳပီးတဲ့ေနာက္ သံခိတၱသုတ္ကို နာၾကားေတာ္မူရင္းနဲ႔ ရဟႏၱာေထရီမၾကီးျဖစ္လုိ႔
ေလာကရဲ့အရသာအားလုံးထက္ေက်ာ္လြန္ပီး လြတ္ေျမာက္တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈရသကုိခံစားေနရပီ။ နွမေတာ္အဘုိ႔မွာေတာ့ နန္းေတာ္တြင္းမွာ ပုိလု႔ိသာ အထီးက်န္လာခဲ့ရပါပီ။ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ဆုိလုိ႔ တစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္မရွိေတာ့သလုိ အေျခြအရံေတြကလဲ နဲကုန္ပီ။ သုံးေဆာင္ေနရတဲ့ အသုံးေဆာင္တုိင္းဟာ မေႏြးေထြး မအိစက္ေတာ့ရုံမွ်မက စက္ဆုပ္စရာလုိ႔ေတာင္ခံစားလာခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲေလ။ မိေထြးေတာ္ရဲ့ အကူညီကုိယူပီး ရဟန္းမိန္းမျပဳရုံမွတပါး အျခားေရြးခ်ယ္စရာလဲ မရိွေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ပီးေတာ့ေလ ေမာင္ေတာ္န႔ဲႏွမေတာ္တုိ႔အေၾကာင္း ဒီလုိလဲစဥ္းစားမိပါတယ္။ ပါရမီစတင္ျဖည့္ဘုိ႔ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ကုိ
ခံယူတုန္းကလဲ ေမာင္ေတာ္ကစပီး လက္မကမ္းခဲ့ဘူး မေခၚခဲ့ဘူးေနာ္။ ႏွမေတာ္ကုိယ္တုိင္ကသာ ပူးေပါင္းခဲ့ရတာပါ။ ခုလဲ ဘုရားျဖစ္ပီးလုိ႔ ေနာက္ဆုံးပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ့မယ့္ ဘဝမွာလဲ ေမာင္ေတာ္ေနာက္လုိက္ပီး ရဟန္းျပဳဘု႔ိ မေခၚခဲ့ဘူးေနာ္။ ပါရမီေတြရဲ့အစမွာလဲ မေခၚခဲ့သလုိ သံသရာရဲ့ အဆုံးတစ္ေန႔မွာလဲမေခၚခဲ့ပါဘူး။ ေနႏုိင္ရက္လုိက္တာ ေမာင္ေတာ္ရယ္။ ရက္စက္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ေနႏုိင္ရက္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ေဒါသမျဖစ္ေပမယ့္ မခ်ိတင္ကဲေတာ့ခံစားရပါတယ္။ စၾကာဝဠာအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရသူမုိ႔ ႏွမေတာ္အတြက္ ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ရွိမွာပဲလုိ႔လဲ စဥ္းစား နားလည္မိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေမာင္ေတာ္ေနာက္ကိုလုိက္ရင္ အက်ိဴးမယုတ္ဘူးဆုိတာရယ္ လုံျခံဳမႈေတြ ေအးခ်မ္းမႈေတြ
ျပည့္ဝမႈေတြစတဲ့ ေကာင္းက်ိဴးေတြအျပည့္အဝရမယ္ ဆုိတာရယ္ေတာ့ အေသအခ်ာယုံၾကည္ေနပီးသားပါ။
သာမန္ေလာကီလူသားဘဝေတြတုန္းကေတာင္မွ ႏွမေတာ္ရဲ့ ဘဝကုိ လုံျခဳံမႈ ေအးခ်မ္းမႈ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အျပည့္အဝရေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းႏုိင္ခဲ့တာပဲေလ။ ခုလုိ ေလာကသုံးပါးရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ အႏႈိင္းမဲ့ ဘုရားသခင္ျဖစ္လာပီဆုိေတာ့ ႏွမေတာ္အတြက္ တစ္စက္ကေလးမွ ပူပင္စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ထီးရိပ္ နန္းရိပ္ ေလာကီရိပ္ကို ခုိလႈံဘုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္မတမ္းတေတာ့ပါဘူး။ ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္မႈေတြနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈရသကုိေပးႏုိင္တဲ့ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ဓမၼအရိပ္ သာသနာအရိပ္ ေလာကုတၱရာအရိပ္ကုိပဲ ခုိလႈံပါေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ေလ ေမာင္ေတာ္လဲရွိတဲ့ မိေထြးေတာ္ၾကီးလဲ ရွိေနတဲ့ ေဝသာလီျပည္ကို ႏွမေတာ္ရဟန္းျပဳဘုိ႔လုိက္ခဲ့ပါပီ။ ရဟန္းျပဳပါေတာ့မယ္။ ရဟန္းျပဳခြင့္ေပးပါေတာ့၊ ဓမၼအရိပ္ကုိ ခုိလႈံခြင့္ေလး ေပးပါေတာ့၊ ဓမၼလက္နဲ႔ကမ္းလုိ႔ၾကိဴေပးပါေတာ့
ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္။ ( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမယ္ )
0 comments:
Post a Comment