အႏႈိင္းမဲ့အျဖည့္ခံ ယေသာဓရာ ( ၁၁ )

ေမာင္ေတာ္ဟာ စကားေလးတစ္လုံးနဲ႔ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ဘဲ  ထြက္ခြါသြားခဲ့တဲ့ ညကေပါ့။ ေမာင္ေတာ္ စိတ္ထိခုိက္မိေအာင္ ဘယ္လုိအရာ တစ္ခုခုမ်ား လုပ္ခဲ့မိပါလိမ့္လု႔ိ စဥ္းစားမိတုိင္း အေျဖမထြက္ခဲ့ဘူး။ နားမလည္ႏုိင္ခ့ဲဘူး။ အေသအခ်ာ မွတ္မိတာတစ္ခုကေတာ့ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တဲ့ လျပည့္ညၾကီးဆုိတာပါပဲ။ အဲဒီ ထြက္ခြါသြားမယ့္ေန႔မွာေလ ပါရမီျဖည့္ဖက္တုိ႔ရဲ့ ဝတၱရားေတြ မလစ္ဟင္းရေအာင္ ျပဳစုပီးသားပါ။ ကုိယ့္တာဝန္ကုိယ္ေက်တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ယုံၾကည္စိတ္ခ် ၾကည္ႏူးစြာပဲ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ လက္ေမာင္းေတာ္ေပၚမွာေခတၱ လႈိက္လွဲစြာ ေမွးစက္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ေလ ေမာင္ေတာ္ဟာ ႏွမေတာ္ကုိ စြန႔္ခြါဘုိ႔ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ခဲ့ပီးသားဆုိတာကုိ ၾကိဴတင္မသိခဲ့ရပါဘူး။ ေမာင္ေတာ္ဟာ အလြန္ယဥ္ေက်းထက္ျမက္တဲ့ မဟာလူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွမေတာ္ေခတၱအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့စဥ္မွာ ဖခင္ေကာင္းတုိ႔ရဲ့ မဟာကရုဏာနဲ႔ သားေတာ္ေလးကိုလဲ ဆုိေတးနဲ႔ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ခဲ့ပါတယ္ေလ။ ႏွမေတာ္ အေသအခ်ာမွတ္မိေနတာက ညဥ္႔ဦးယံမွာ သားေတာ္ ရာဟုလာေလးကုိ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ ေထြးေပြ႔ပီးေတာ့ ႏွဖူးေတာ္ေလးကုိ အသာအယာ နမ္းရႈပ္လုိက္တယ္။ ပီးေတာ့ ဆက္ေျပာလုိက္တာက သားေလးေရ သားေလးရဲ့ ေမေမကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေနာ္တဲ့။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ အျပဳအမူေတြအတြက္ ဘယ္လုိသံသယမွ မရွိခဲ့သလုိ ေမာင္ေတာ္ ဘာဆုိလုိမွန္းလဲ မသိခဲ့ရုိးအမွန္ပါ။

      အဲဒီညကေလ ေမာင္ေတာ္နဲ႔နွမေတာ္တုိ႔ အတူစံျမန္းခဲ့ၾကတဲ့ အိပ္ရာကုတင္ေဘးက ေလသာျပတင္းကုိ ဖြင့္ပီးၾကည့္လုိက္မိပါတယ္။ ေသခ်ာစူးစမ္းလုိက္ေတာ့ ညဟာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ မျငိမ္မသက္ျဖစ္ေနခဲ့တာကုိေတာ့ သတိျပဳမိပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေလေျပေလညွင္းေတြဟာ အရင္လုိမညင္သာမျငိမ့္ေညာင္းေတာ့ဘဲ ညာသံေပးပီး သစ္ပင္ေတြ ယိမ္းထုိးေနေလာက္ေအာင္ တဝီဝီ ေအာ္ျမည္တုိက္ခတ္ေနေလရဲ့။ ၾကားရတဲ့ ႏွမေတာ္အတြက္ စိတ္မသက္သာ စရာပါေလ။ ေမာင္ေတာ္ဟာ ဘာမွမေျပာမဆုိဘဲ ႏွမေတာ္ရဲ့ေဘးနားမွာ ေႏြးေထြးစြာအားေပးႏွစ္သိမ့္ရင္း အိပ္စက္လဲေလ်ာင္းခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ အရမ္းပင္ပန္းခဲ့တာမုိ႔ တစ္ခဏေလး တစ္ေမွးအိပ္စက္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေမွးဆုိေပမယ့္ အဲဒီညဟာ အႏွစ္ျခိဳက္ဆုံး အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ဆုံးညတစ္ညရဲ့ တစ္ေမွးပါ။  အဲဒီညရဲ့ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ တစ္ေမွးေလး ေမွးစက္ခဲ့ရတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းမႈေတြမရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ပီးေတာ့ ေမာင္ေတာ္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စြန္႔ခြါသြားခဲ့တယ္ဆုိတာကုိလဲ  မသိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြအားလုံးကုိ က်ိန္ဆုိေျပာရဲပါတယ္ ေမာင္ေတာ္ရယ္။

        ႏွမေတာ္ကုိခ်စ္ၾကင္နာရက္နဲ႔ စြန္႔ခြါသြားကတည္းက ေမာင္ေတာ္ျပန္လာႏုိင္မယ့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျပတင္းေပါက္ကုိဖြင့္လုိ႔ အသင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့တာ ေန႔တုိင္းပါပဲ။ အလြန္ႏူးည့ံတဲ့ ပုိးျခည္နဲ႔ ရက္လုပ္ထားတဲ့ ျပတင္းခန္းဆီးကာေလးက ေဖါက္ထြက္လာတဲ့ အလင္းမွိန္မွိန္ေလးကို အားျပဳပီးေတာ့ ေမာင္ေတာ္မ်ား ျပန္လာေလမလားဆုိပီး ေစာင့္္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာ ညစဥ္ညတုိင္းပါပဲေလ။ ဒါေပမယ့္လဲေလ ႏွမေတာ္က ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ရသူ၊ ေပၚမလာသူက ေမာင္ေတာ္ရယ္ေပါ့။ ေမာင္ေတာ္ေပၚမလာႏုိင္မွန္းသိေပမယ့္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေလသာျပတင္းကုိ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ထပ္ခါထပ္ခါ ဖြင့္မိၾကည့္မိပါရဲ့။ ၾကည့္လုိက္တုိင္းမွာ အရာရာဟာ အျမင္ေတြေဝဝါးပီးေတာ့ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြကလဲ ပိန္းပိန္းပိတ္ေနေအင္ ကာဆီးထားၾကေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ေလ ႏွမေတာ္ရဲ့ ႏွလုံးသားမွာေတာ့ ဗလာဟင္းလင္း ကြင္းျပင္ၾကီးပါပဲ။

      ေမာင္ေတာ္ျပန္လာမယ့္ေန႔ရက္ကုိ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ဘဲ တမ္းတ ေဆြးေျမ႔စြာ အစဥ္အျမဲေတြးေနခဲ့ရသလုိ ေမာင္ေတာ္ျပန္လာႏုိင္မယ့္ နည္းလမ္းမ်ားရွိရင္လဲ သိခ်င္လုိက္တာ။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ စူးရွထက္ျမက္တဲ့ မ်က္လုံးေတြရဲ့ အၾကည့္ေအာက္မွာ ရင္ခြင္ထဲတုိးဝင္ပီးေတာ့ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးမႈပီတိေလးကုိ ခံစားခ်င္လွပါဘိ။ ေနာက္ပီးေတာ့ေလ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ေျခသလုံးကုိဖက္ပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ပစ္ခြါမသြားဘုိ႔ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ခ်င္လုိက္တာ။ ေမာင္ေတာ္ စိတ္ျပန္လည္လာေအာင္ အားပါးတရနမ္းရႈပ္ပီးေတာ့လဲ
ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ခ်င္လုိက္တာ။ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲလုိ႔ ထြက္က်လာတဲ့ ေခ်ာ္ရည္ေတြလုိ ႏွမေတာ္ရဲ့ ရင္တြင္းမွာ မြန္းၾကပ္ပီးေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ ပရိေဒဝ ေခ်ာ္ရည္ေတြကို သန္႔စင္ေပးလွဲ႔ပါအုံး။ ထြက္ေပါက္ေလးေပးပါအုံး ေမာင္ေတာ္ရယ္။ ပရိေဒဝမီးေတြက ေမာင္ေတာ္ကုိ အက်ပ္ကုိင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးခုိင္းေနပီး ေဒါသေတြနဲ႔ ရန္ေတြ႔ခုိင္းေနလုိ႔ပါ။ ဒီလုိရန္ေတြ႔ခြင့္သာမရရင္ ေမာင္ေတာ္ဟာ ႏွမေတာ္ကုိ မတပ္မက္ေတာ့တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ရိပ္ကနဲေဝွ႔ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေသပြဲဝင္လုိက္ရေတာ့မလား သုိ႔မဟုတ္  ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးမ်ားျဖစ္သြားေလေတာ့မလားလုိ႔ေတာင္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိထင္မိပါရဲ့။ ေစာင့္ဆုိင္းရင္း ရူးေနခဲ့ရတာ ၾကာပီမုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးေလ။

        အထူးသျဖင့္ေတာ့ေလ နန္းတြင္းပုေရာဟိတ္ၾကီးေတြ၊ နကၡတၱေဗဒပညာရွင္ၾကီးေတြက ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေမာင္ေတာ္ကုိ ေမြးဖြားတုန္းကလဲ ေျမငလ်င္လႈပ္တာကစလုိ႔ ထူးျခားတဲ့ မဟာမဂၤလာနိမိတ္ၾကီးေတြ
ေပၚေပါက္ခ့ဲတယ္တဲ့။ ေနာက္ပီးေတာ့ေလ  ေမာင္ေတာ္ဟာ ေလးကြ်န္းတစ္ျမင့္မုိရ္လုံးကုိ အစုိးရတဲ့ စၾကာဝေတးမင္းၾကီးျဖစ္လိမ့္မယ္ သုိ႔မဟုတ္ အႏုိင္းမဲ့ ဥာဏ္ရွင္ သဗၺညဳဘုရားသခင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့။ ႏွမေတာ္လဲ စဥ္းစားမိတယ္ေလ။ နွမေတာ္ေမြးဖြားခါစမွာကတည္းက ေမာင္ေတာ္လုိလင္ေယာက်ာ္းမ်ိဴးကုိ ရလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ပီးေတာ့ ခမ္းနားထယ္ဝါလွတဲ့ နန္းေတာ္တြင္းမွာ စည္းစိမ္းခ်မ္းသာေတြ အေျခြအရံေတြ၊ လုိအပ္တာမွန္သမွ် သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ ျပည့္စုံဝန္းရံေနရေသာ္လဲ အသက္မဲ့တဲ့ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးလုိ အထီးက်န္ေနလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့
ေဟာကိန္းကုိ ေဟာခဲ့သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ လူေတြက ႏွမေတာ္ကုိ လာလာပီးေျပာၾကတယ္။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္လွတဲ့ စကားလုံးေတြ၊ နက္ရႈိင္းလွတဲ့ အသိပညာအေၾကာင္းေတြ၊ ေမာင္ေတာ္အေၾကာင္း သတင္းေကာင္းေတြကုိ ပါရမီဇာတ္ညႊန္းစာလႊာထဲက တစ္ဆင့္လာေျပာၾကတာေပါ႔။ ေျပာၾကပုံကေလ ေမာင္ေတာ္ဟာ အခ်ိန္ေတြအားလုံးကုိ ေက်ာ္လြန္သြားပီတဲ့။ အနာဂတ္ျဖစ္လာမယ့္ တဏွာကုိလဲ ေက်ာ္ခဲ့ပီတဲ့။ အတိတ္က ေနာင္တေတြကုိလဲ ပစ္ပယ္ခဲ့ပီတဲ့။ ပစၥဳပၸန္မွာလဲ အရာရာျပည့္စုံေနတဲ့ မဟာလူသား ဘုရားျဖစ္ေနခဲ့ပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ေလ ႏွမေတာ္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ဟာ ရွိေနဆဲ ေစာင့္ဆိုင္းေနဆဲရယ္ပါ။ ဒါအျပင္ထပ္ေျပာၾကေသးတာက ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးစစ္ပြဲကို ေျခာက္ႏွစ္ၾကာၾကာ ဆင္ႏႊဲလုိ႔ေအာင္ျမင္ခဲ့ပီ။ ဘုရားရွင္ျဖစ္လာခဲ့ပီတဲ့။ ပီးေတာ့ေလ ေလာကလူသားနဲ႔ သတၱဝါေတြအားလုံးကုိ ဦးေဆာင္ေမာင္းႏွင္ကာ ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ မဂၢင္လမ္းစဥ္ေတြကုိလဲ ေၾကျငာေဟာေျပာေနပီတဲ့။

      တကယ္ေတာ့ေလ ေမာင္ေတာ္ဟာ ဘုရားပဲျဖစ္ျဖစ္ စၾကာဝေတးဘုရင္ၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွမေတာ္သိထားတာက
ေမာင္ေတာ္ဟာ ေမာင္ေတာ္ပါပဲ။ ေမာင္ေတာ္ဆုိတဲ့ ႏွလုံးသားရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ အခ်စ္က တစ္စက္ကေလးမွ ပ်က္ျပယ္မသြားခဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုေတာ့ ေတာင္းဆုိပါရေစေနာ္။ ေမာင္ေတာ္ျပန္လာတဲ့အခါ
ေမာင္ေတာ္ကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြာ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ရင္းနဲ႔ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ရတာေတြ၊ စိတ္လုိက္မာန္ပါ တမ္းတစြာ ေျပာခဲ့တာေတြမ်ားရွိရင္ေလ အဲဒီအရာေတြဟာ မလုံေလာက္ေသးဘူးလု႔ိ။ မေက်ေသးဘူးလုိ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ေဘးနားမွာ မခြဲမခြါ ထာဝရေနခ်င္တဲ့ ႏွလုံးသားက စုိးမုိးေနလုိ႔ပါ။ ခုေတာ့ေလ ေမာင္ေတာ္က အႏႈိင္းမဲ့ဥာဏ္ရွင္ ဘုရားသခင္ျဖစ္လာခဲ့ပီဆုိေတာ့ ႏွမေတာ္ရဲ့ အကူညီေတြ မလုိအပ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေမာင္ေတာ္အနားမွာ လုပ္ေကြ်းျပဳစုၾကမယ့္ စၾကာဝဠာက လူေတြ နတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြက မ်ားျပားလြန္းလွသကုိး။ နန္းေတာ္ထဲမွာ ေမာင္ေတာ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ တြင္တြင္သုံးပီးေတာ့ ထပ္တလဲလဲ ေခၚေနမိေတာ့ နန္းတြင္းသူေတြက ေျပာၾကတယ္ေလ။ သိဒၶတၳမင္းသားဟာ ဘုရားျဖစ္သြားပီတဲ့။ ေမာင္ေတာ္ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိ စြန္႔ပစ္သင့္ပါပီတဲ့။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံး သုံးႏႈန္းလာခဲ့တဲ့ ဒီေဝါဟာရကုိ တစ္ခဏေလးနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ျဖဳတ္ပစ္ႏုိင္မွာလဲ ေမာင္ေတာ္ရယ္။

      ေမာင္ေတာ္ဟာ ႏွမေတာ္နဲ႔ သားေတာ္ေလးရာဟုလာကုိပစ္ခြါပီးေတာ့ သစၥာတရားကုိရွာေဖြရင္း အႏႈိင္းမဲ့ဥာဏ္ေတာ္ရွင္ ဘုရားသခင္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ႏွမေတာ္အဘုိ႔မွာေတာ့ အာဃာတေတြ အျငိႈဴးအေတးေတြကင္းမဲ့ပီး မာန္မာနရုိက်ိဴးစြာ ခ်စ္ေနဆဲ တမ္းတေနဆဲျဖစ္တဲ့ ပုထုဇဥ္မိန္းမသား တစ္ေယာက္ရယ္ပါ။ ေနာက္ပီးေတာ့ေလ ေမာင္ေတာ္ေရြးခ်ယ္လက္ခံထားတဲ့ ကံၾကမၼာရဲ့သားေကာင္ သက္သက္ရယ္ပါ။ ႏွမေတာ္ကို တမ္းတစိတ္ ၾကင္နာစိတ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့တဲ့ လမ္းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း တံခါးမၾကီးေဘးနားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တာ ခုထိပါပဲေလ။ ေမာင္ေတာ္ကသာ  ႏွမေတာ္ကုိ ခ်စ္စိတ္ တမ္းတစိတ္ေတြနဲ႔  ျပန္လာမယ္ဆုိရင္ေလ ဒီေနရာကမေရႊ႔ဘဲ ေနာက္ဘဝထိေအာင္ ဆက္လက္ပီးေတာ့ ဒီေနရာကအျမဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာပါ။  ေမာင္ေတာ္ရဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ရရွိခံစားရတဲ့ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကလြဲလုိ႔ အျခားဘာကုိမွ ဘယ္ေတာ့မွ မရွာေတာ့ပါဘူး။ ႏွမေတာ္အတြက္ေတာ့ သိဒၶတၳမင္းသားရဲ့ ၾကင္ယာသက္ထား ဇနီးမယားဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္သည္သာလွ်င္ အထုိက္တန္ဆုံးပါ။ အလုိအပ္ဆုံး အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံး ဆုလာဘ္ပါ။ အတမ္းတဆုံးပါ။ က်က္သေရ အရွိဆုံးပါ။  ႏွမေတာ္ေတာ္ရဲ့ အခ်စ္စစ္နဲ႔ တမ္းတမႈမ်ားစြာေတြထဲက အနဲငယ္ေသာ တမ္းတမႈဆႏၵေလးကုိေတာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးဘုိ႔ သိပ္ခက္ေနသလားလုိ႔နန္းေတာ္ထဲက ထိတ္ထိတ္က်ဲပညာရွင္တစ္ေယာက္ကုိေတာင္ မခံစားႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

     ေမာင္ေတာ္ကေလ ႏွမေတာ္ကုိစြန္႔ပစ္ထြက္ခြါဘုိ႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့တုန္းက ေမာင္ေတာ္ရဲ့ သစၥာတရား စူးစမ္းရွာေဖြေရးအတြက္ ႏွမေတာ္ကုိ ယုံၾကည္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ႏွမေတာ္ကေလ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးကုိ စေတးခံျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လုိက္တာ။ ႏွမေတာ္ရဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ႏွလုံးသားကုိ သိရက္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား တုိးတုိးတိတ္တိတ္ စြန္႔ခြါထြက္ေျပးသြားခဲ့ရတာလဲ ေမာင္ေတာ္ရယ္။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ သစၥာရွာေဖြေရးလမ္းစဥ္မွာ ႏွမေတာ္ဟာ ဆူးေျငာင့္ခလုပ္ျဖစ္မွာကုိ ေၾကာက္ေနခဲ့လုိ႔လား သုိ႔မဟုတ္ ေမာင္ေတာ္မထြက္ခြါမီ ႏွမေတာ္ကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ပီး မဖြင့္ဟရဲဘဲ သတၱိနဲေနခဲ့လုိ႔လား။ ေျပာျပစမ္းပါ။

       ေမာင္ေတာ္ဟာ သားေတာ္ေလးအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းမ်ား စဥ္းစားမိေလသလား သုိ႔မဟုတ္ ႏွမေတာ္အေရး အေတြးေလးမ်ား အနဲငယ္ဝင္မိပါသလား သုိ႔မဟုတ္ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဴးအတြက္ ငဲ့ကြက္စဥ္းစားခဲ့ေလသလားေတာ့ မသိတတ္ေတာ့ပါဘူး။ သစၥာတရားေတြ ေတြ႔ရွိဘုိ႔ထြက္ခြါသြားတဲ့ေမာင္ေတာ္ဟာ သစၥာေတြရရွိေအာင္ျမင္ခဲ့သလား ဆုိတာေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ သိလဲ မသိခ်င္ပါဘူး။ ႏွမေတာ္သိတဲ့အရာက ေမာင္ေတာ္ မတရားဘူး လုံးဝမတရားဘူး ဆုိတာပါပဲ။ ခုလုိစြပ္စြဲေျပာဆုိမိခဲ့တဲ့အတြက္ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ခြင့္လႊတ္မႈကုိေတာ့ တမ္းတလုိခ်င္မိပါရဲ့။ ေမာင္ေတာ္ကုိ စၾကာဝဠာၾကီးတစ္ခုလုံးက ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူေဇာ္ေနၾကပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲအထင္ၾကီးေလးစား ကုိးကြယ္ေနၾကပါေစ ဘာမွကိစၥမရွိဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနမိတာက လက္ထပ္ပီးတဲ့ေနာက္ ဘဝရဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ အေဖၚမြန္ေကာင္း တစ္ေယာက္၊ အစဥ္အျမဲ ဘဝကုိလုံျခံဳေအးခ်မ္းေအာင္ ကာကြယ္ေပးခဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေမာင္ေတာ္ဟာ  လက္ထပ္ပီးလု႔ိ ၁၃ ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ ကတိသစၥာေတြ ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့သူတစ္ေယာက္လုိ႔ ျမင္ေန ခံစားေနဆဲပါပဲ။

   ဒါေပမယ့္ေလ ဒီလုိလဲ ျပန္လည္ေျဖဆည္မိပါတယ္။ ေမာင္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္တြဲလုိ႔ ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလမွာ မိဖရားေခါင္ၾကီးျဖစ္ခဲ့တာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္၊ ဝန္ကေတာ္ ျဖစ္ခဲ့တာလဲ ဂဏန္းခ်ျပလုိ႔မရ၊ ပညာရွင္ ဇနီးမယားဘဝနဲ႔လဲ မေရတြက္ႏုိ္င္၊ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားတဲ့ လင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ဇနီးေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြကလဲ အသေခ်ၤရယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ေလ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆုိေပမယ့္ ရရွိခဲ့ရတဲ့ အက်ိဴးအျမတ္ေတြကလဲ အနႏၱရယ္ပါ။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ ရရွိခဲ့ရတဲ့ အက်ိဴးအျမတ္ေတြအားလုံးကို ေမာင္ေတာ္က ရယူလုိစိတ္နဲ႔ ၾကိဴးစားခဲ့တာလဲ မဟုတ္ဘဲ ေပးဆပ္စြန္႔လႊတ္စိတ္နဲ႔ ၾကိဴးစားခဲ့လုိ႔ တရားသျဖင့္ရခဲ့တဲ့ အခြင့္ထူးေတြရယ္ပါ။ ေနာက္ပီးေတာ့ အမွန္တရားကုိ ျမတ္ႏုိ္းစြာရွာေဖြျခင္းဟာ သစၥာေဖါက္တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေလာကုတၱရာသစၥာအတြက္ ေလာကီသစၥာကုိ ေမာင္ေတာ္ရင္းႏွီးခဲ့ရတာပါလားလုိ႔ နားလည္ေပးပါတယ္။

         ေမာင္ေတာ္ဟာ အႏႈိင္းမဲ့ဥာဏ္ရွင္ သစၥာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ပီ။ ဒီစၾကာဝဠာမွာ ဘယ္သူမွမယွဥ္ႏုိ္င္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ ရရွိလာခဲ့ပီ။ ဒါေပမဲ႔ေလ မျဖစ္ႏုိင္မွန္းသိရက္နဲ႔ အတၱၾကီးစြာ ဆုေတာင္းေနမိျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့
ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ေလာကုတၱရာသစၥာေတြ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ပါေစလုိ႔ေပါ့။ ေနာက္ပီးေတာ့ေလ တမ္းတမိတာက အခ်ိန္နဲ႔အာကာသဆုိတဲ့ သံသရာစက္ဝန္းၾကီးထဲမွာ ေလာကုတၱရာသစၥာေတြ ေသြဖည္ပီးေတာ့ ေလာကီသစၥာေတြအတြက္ တစ္ဖန္ ျပန္လွည့္လာမယ့္ေန႔ကုိ ကမၻာရာစုႏွစ္ ေထာင္စုႏွစ္ သိန္းသန္းႏွစ္မ်ားစြာထိ ေစာင့္ေနခ်င္ပါတယ္လုိ႔ေပါ့။ အဲလုိသာ ေမာင္ေတာ္ျပန္လာမယ္ဆုိရင္ေလ ေမာင္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို စူးစူးရဲရဲၾကည့္ပီးေတာ့ ေမးခ်င္လုိက္တာ။ ေမးခ်င္တာက မိန္းမသား တစ္ေယာက္ရဲ့ ခံစားမႈပုိင္းေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ၊ ေခတ္ကာလရဲ့ယဥ္ေက်းမႈအရ
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က စြန္႔ပစ္သြားတဲ့အခါ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ့ သိမ္ငယ္မႈေတြ၊ ေၾကကြဲမႈေတြ၊ မဆုံးႏုိ္င္တဲ့ နာက်င္မႈေတြ၊ ေဖၚျပလုိ႔မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ နက္ရႈိင္းစူးဝင္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ခ်န္ထားခဲ့ က်န္ေနခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ဟာ တရားမွ်တသလားလု႔ိေပါ့။

      ေမာင္ေတာ္စြန္႔ခြါသြားတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ဟာ ရာစုႏွစ္ ေျခာက္ေထာင္မကၾကာျမင့္လွတယ္လုိ႔ထင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ခုခ်ိန္ထိ တံခါးဝက ေစာင့္ေနဆဲပါ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေလ ေမာင္ေတာ္ပရိနိဗၺာန္စံသြားရင္ေတာင္ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ဓါတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ႏွမေတာ္ရဲ့ ျပာမႈန္ေလးေတြ ေမာင္ေတာ္စြန္႔ခြါခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ရဲ့ ေကာင္းကင္ယံမွာ ေတြ႔ဆုံခ်င္လုိက္တာ။ အခ်ိန္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲခဲ့ပီမုိ႔ ႏွမေတာ္ကိုစြန္႔ခြါသြားခဲ့တဲ့ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံဟာ ႏွမေတာ္ကုိျပည္လည္ ခုိးေဆာင္ ေပါင္းထုပ္ ေခၚယူတဲ့ မဂၤလာညခ်မ္းၾကီးျဖစ္လာပါေစလု႔ိ ေမာင္ေတာ္လာရာလမ္းကုိ ေမွ်ာ္မွန္းရင္း တမ္းတမိပါရဲ့။ သိဒၶတၳမင္းသားရဲ့ ၾကင္ယာသက္ထား မယားေခ်ာယေသာဓရာဟာ ခ်စ္လင္ေမာင္ေတာ္ကုိေစာင့္ေနဆဲပါ။ အခ်စ္ေဝဒနာ သံသရာဆုိးမွ ကယ္ထုတ္ေပးလွဲ႔ပါအုံး။ ႏွမေတာ္ရဲ့ ႏွလုံးသားဟာ ေမာင္ေတာ္ကုိ ေႏြးေထြးေပးေနဆဲပါ။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ၾကင္နာမႈေတြကုိလဲ ငတ္မြတ္ေနဆဲပါ။ ေမာင္ေတာ္ျပန္လာတဲ့ ေန႔ဟာ ႏွမေတာ္ရဲ့ နိဗၺာန္ပါ။ အုိ ေမာင္ေတာ္ဘုရားရယ္ ေမာင္ေတာ္စြန္႔ခြါသြားကတည္းက အိပ္ပ်က္ရတဲ့ ညေတြအတြက္ အၾကင္နာတစ္စက္ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လည္ရရွိဘုိ႔ ေစာင့္ေနဆဲပါ။ ျပန္လာလု႔ိ ကုစားေပးပါေတာ့ ေမာင္ေတာ္ရယ္။  ( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမယ္ )