အသုုံးတည့္ပညာ

ယေန႔ေခတ္ကုုိ knowledge era ပညာေခတ္ဟုုဆုုိၾကသည္။ ဆုုိသေလာက္ပင္ ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း လုုိက္စား၍မကုုန္ႏုုိင္ေအာင္ မ်ားျပားက်ယ္ျပန္႔လွသလုိ ပညာတတ္သူမ်ားလည္း မ်ားျပားလွသည္။ မိမိအေနျဖင့္မူ မ်ားျပားက်ယ္ျပန္႔လွေသာ ပညာရပ္မ်ားကုုိ ေလ့လာတတ္ေျမာက္ဘုုိ႔ရန္ မဆုုိထားဘိ၊ မိမိႏွင့္သက္ဆုုိင္သည့္ ပညာရပ္မ်ားကုုိပင္ ႏွစ္မ်ားစြာေလ့လာပါေသာ္လည္း အျပီးဆုုံးသုုိ႔မေရာက္ႏုုိင္ မတတ္ႏုုိင္ေသးဘဲျဖစ္ရေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ ပညာရပ္တစ္ခုုကုုိ အမွန္တကယ္ တတ္ေျမာက္ဘုုိ႔ဆုုိသည္မွာ လြယ္ကူေသာကိစၥေတာ့မဟုုတ္ေခ်။ ေရွးေရွးကမၻာဦးေခတ္မွသည္ ယေန႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုုေခတ္တုုိင္ေအာင္ လူသားတုုိ႔သည္  အုုပ္ခ်ဳပ္ေရး လူမႈဆက္ဆံေရး ဘာသာေရး ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး လူေနမႈပုုံစံႏွင့္ ေန႔စဥ္လူမႈဘဝမ်ားစြာအတြက္ စနစ္အမ်ိဴးမ်ိဴး နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ ယဥ္ေက်းမႈအဖုုံဖုုံ ဘာသာစကားအမ်ိဴးစုုံ ပညာရပ္အသီးသီးတုုိ႔ျဖင့္ လူ႔ေလာကၾကီးကုုိ ခ်ီတက္ခဲ့ၾက ပုုံေဖၚခဲ့ၾကသည္။ လူ႔သမုုိင္းကုုိ လူသားမ်ားကုုိယ္တုုိင္ စိတ္တုုိင္းက် တစ္ေခတ္ျပီးတစ္ေခတ္ စနစ္အသစ္အသစ္တုုိ႔ျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့ၾကသည္။ ေတြးေခၚခဲ့ ေရးသားခဲ့ၾကသည္။ လူသားတုုိ႔သည္ အသိပညာေရာ အတတ္ပညာပါ ႏွစ္ခုုလုုံးမဖြ႔ံျဖိဴးမီဝယ္ လူသားဘဝႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အရာရာသည္လည္း ေနာက္က်ခဲ့သည္။ ေႏွးေကြးခဲ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အသိပညာေရာ အတတ္ပညာပါ  ဖြံ႔ျဖိဴးလာသည္ႏွင့္အမွ် လူသားဘဝႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အရာရာသည္ သူ႔ထက္ငါ ေရွ႔ေရာက္ေအာင္ၾကိဴးစားျခင္းျဖင့္ ျပိဳင္ဆုုိင္မႈအေျခအေနသုုိ႔ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ လုုပ္ေဆာင္ခ်က္မွန္သမွ်တုုိ႔သည္လည္း အရင္ထက္စာလွ်င္ ျမန္သည္ထက္ျမန္လာသည္။ သြက္သည္ထက္ သြက္လာသည္။

   ေရွးယခင္က သက္ဆုုိင္ရာပညာရပ္မ်ားသည္ သက္ဆုုိင္ရာလူမႈအဖြဲ႔အစည္းအတြက္ သီးျခားစီအသုုံးျပဳ၍ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့ရာမွ ယေန႔ကမၻာသည္ သီးျခားစီခြဲျခား၍ မရေတာ့ဘဲ အားလုုံးတေျပးညီ တခ်ိန္တည္း တျပိဳင္တည္း သက္ဆုုိင္သည့္အေနအထားသုုိ႔ေရာက္ရွိလာသည္။ ေရွးယခင္က ေဒသတစ္ခုု၏ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ အျခားေဒသတစ္ခုုသုုိ႔ မကူးစက္ႏုုိင္ေသာ္လည္း သုုိ႔မဟုုတ္ ကူးစက္မႈေႏွးေကြးေသာ္လည္း ယေန႔ေခတ္တြင္ ကူးစက္မႈကား တမုုဟုုတ္ တခဏခ်င္းပင္ျမန္ဆန္လွသည္။ စီးပြါးေရးသတင္းမ်ားကုုိဖတ္မိသည့္အခါ စီးပြါးေရး၏ ရုုိက္ခတ္မႈသည္ အသီးသီးေသာအားၾကီး အားေသးအတုုိင္းအတာအရ ကူးစက္မႈအင္းအားျပင္ထန္လွသည္ကုုိ သိရသည္။ ထုုိစီးပြါးေရးအရွိန္၏ရုုိက္ခတ္မႈမွတဆင့္ ႏုုိင္ငံေရး လူမႈေရး ပညာေရး စသည့္အရာရာတုုိ႔သည္လည္း ကူးစက္ခံရကာ အေျပာင္းအလဲမ်ားျဖစ္ကုုန္ၾကသည္။ ထုုိ႔အတူပင္ ႏုုိင္ငံေရးအေဆာက္အအုုံတစ္ခုု ေျပာင္းလဲသည့္အခါလည္း အျခားလူႏွင့္ပတ္သက္သမွ်ေသာ အရာရာသည္ ကူးစက္ခံရမႈျမန္ဆန္လွသည္။ အထူးသျဖင့္ ေကာင္းသည့္အရာတုုိင္း အျဖစ္အပ်က္တုုိင္းတြင္ ကူးစက္မႈေႏွးေကြးသည္ဟုု ဆုုိႏုုိင္ရန္ရွိေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ျဖစ္ရပ္တုုိင္းတြင္ ကူးစက္မႈကား အ့ံၾသဘြယ္ျမန္ဆန္လွသည္။ ဤသည္တုုိ႔မွာ တိုုးတက္လာေသာ ပညာရပ္မ်ား၏ ရုုိက္ခတ္မႈ သုုိ႔မဟုုတ္ တြန္းအား သုုိ႔မဟုုတ္ အက်ိဴးသက္ေရာက္မႈပင္ျဖစ္သည္။ ပညာရပ္မ်ားမတုုိးတက္မီက ယခုုကဲ့သုုိ႔ ရုုိက္ခတ္မႈ မျမန္ဆန္ခဲ့ေခ်။ သုုိ႔ေသာ္ တုုိးတက္လာေသာ ပညာရပ္မ်ားသည္ အားလုုံးအေကာင္းဘက္သုုိ႔ခ်ည္း ဦးတည္သည္ေတာ့မဟုုတ္။ အေကာင္းႏွင့္အဆုုိးဒြန္တြဲလွ်က္သာ ခရီးဆက္ေနၾကသည္ကုုိေတြ႔ရသည္။ ဤသည္မွာလည္း ေလာက၏သဘာဝဟုုသာ ဆုုိရမည္ထင္သည္။

   အတတ္ပညာႏွင့္ အသိပညာႏွစ္မ်ိဴးတြင္ အတတ္ပညာသည္ ရုုပ္ဝတၳဳမ်ားႏွင့္ပုုိ၍သက္ဆုုိင္မႈမ်ားသည္ဟုုထင္သည္။ အေၾကာင္းမွာ အတတ္ပညာပုုိင္းတြင္ ရုုပ္ဝတၳဳမ်ားကုုိအေျခခံကာ စီမံခန္႔ခြဲျခင္း ဖန္တီးျခင္း စမ္းသပ္ေလ့လာျခင္းတုုိ႔ျဖင့္ လုုပ္ကုုိင္ရေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ အသိပညာသည္ နာမ္တရားပုုိင္္းႏွင့္ပုုိ၍ သက္ဆုုိင္မႈမ်ားျပားသည္ဟုု ဆုုိခ်င္သည္။ အေၾကာင္းမွာ အသိပညာပုုိင္းတြင္ ဘဝ၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ စိတ္ပုုိင္းႏွင့္ဆုုိင္ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ယူဆခ်က္တုုိ႔ကုုိ အေျခခံ၍ တုုိးတက္လာေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုုိထုုိအတတ္ပညာႏွင့္ အသိပညာႏွစ္မ်ိဴးလုုံးသည္ မိမိတုုိ႔ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဘဝအတြက္ေရာ လူမႈအစုုအဖြဲ႔အတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဴးကုုိျဖစ္ထြန္းေစခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း ဆုုိးက်ိဴးကိုုဖန္တီးခဲ့သည္မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိခဲ့ျပီးျဖစ္သည္ကုုိ ကမၻာ့သမုုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ အဆက္မျပတ္ေသာ ေဒသဆုုိင္ရာစစ္ပြဲမ်ား၊ ကမၻာ့စစ္ပြဲၾကီးမ်ားကုုိေထာက္ထား၍ သိႏုုိင္မည္ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုုိထုုိပညာရပ္မ်ားသည္ ဆုုိးက်ိဴးမ်ားကုုိျဖစ္ေစခဲ့သနည္းဟူမူ ထုုိထုုိအတတ္ပညာႏွင့္အသိပညာတုုိ႔သည္ ကုုိယ္က်င့္တရားကုုိ အျမဲတန္းအေျခမျပဳ ( မ႑ိဳင္မျပဳ ) ခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

    ျမတ္ဗုုဒၶပြင့္ေတာ္မမူမီကာလ ဘီစီေျခာက္ရာစုုတြင္ပင္ လူသားတုုိ႔သည္ သူတုုိ႔၏ေန႔စဥ္လူမႈဘဝမ်ားအတြက္ အဆင့္ျမင့္ေသာ အတတ္ပညာမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးေနႏုုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ေဆာက္လုုပ္ေရးပုုိင္းဆုုိင္ရာ အတတ္ပညာမ်ား၊ ပန္းတိမ္ ပန္းတည္း ပန္းဘဲ စေသာ ပန္းအတတ္ပညာရပ္မ်ား၊ ခ်ည္ထည္အမ်ိဴးမ်ိဴး ပုုိးထည္အမ်ိဴးမ်ိဴးတုုိ႔ကိုု ရက္လုုပ္ႏုုိင္ေသာ အဝတ္အထည္ခ်ဳပ္အတတ္ပညာရပ္မ်ား၊ နကၡတၱေဗဒပညာရပ္မ်ား၊ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုုိင္းတြင္လည္း ပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္အုုပ္ခ်ဳပ္မႈပုုံစံမ်ား၊ ေဝသာလီႏုုိင္ငံႏွင့္ကုုသိနာရုုံျပည္တုုိ႔ကဲ့သုုိ႔ ပါလီမန္စနစ္ျဖင့္အုုပ္ခ်ဳပ္ေသာႏုုိင္ငံမ်ား၊ ေဆးပညာဘက္တြင္လည္း ဆရာဇီဝကကဲ့သုုိ႔ အေထြေထြႏွင့္ခြဲစိတ္အထူးကုုဆရာဝန္မ်ားေပၚေပါက္ခဲ့သည္အထိ ပညာရပ္မ်ားထြန္းကားခဲ့သည္ကုုိ ပိဋကတ္စာေပတြင္ အထင္အရွားေတြ႔ႏုုိင္ေပသည္။ အသိပညာပုုိင္းအေနျဖင့္မူလည္း မ်ားစြာထြန္းကားခဲ့သည္။ ျမတ္ဗုုဒၶပြင့္ေတာ္မမူမီတြင္ အရင္ဘုုရားအျဖစ္ကုုိခံယူေနၾကေသာပုုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားမွာ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါအရ အလြန္ထင္ရွားေသာ အသိပညာရွင္မ်ား သုုိ႔မဟုုတ္ အေတြးအေခၚပညာရွင္မ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ သူတုုိ႔၏ အခ်ိဴ႔ေသာအသိႏွင့္အေတြးအေခၚပညာရပ္တုုိ႔သည္ မဂ္ဥာဏ္ဖိုုလ္ဥာဏ္ႏွင့္နိဗၺာန္ကုုိမရႏုုိင္ မသိႏုုိင္ေသာ္လည္း အတုုိင္းအတာတစ္ခုုအထိ  ေလာကအေပၚလႊမ္းႏုုိင္ခဲ့သည္ကေတာ့
အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္တုုိင္ေအာင္ပင္္ ဘီစီေျခာက္ရာစုုကအေတြးအေခၚပညာရပ္မ်ားကုုိ အိႏၵိယတကၠသုုိလ္မ်ားႏွင့္ႏုုိင္ငံတကာတကၠသုုိလ္မ်ားတြင္ ဒႆနိကေဗဒ႒ာနတုုိ႔၌ ေလ့လာသင္ၾကားေနရဆဲပင္ျဖစ္သည္။ မိမိကုုိယ္တုုိင္သည္လည္း အိႏၵိယတြင္ပညာသင္စဥ္ကာလဝယ္ Department of Buddhist Studies ႏွင့္ Department of Pali and Prakrit တုုိ႔၌ မသင္ယူခဲ့ဘဲ Department of Philosophy ၌သာပညာသင္ယူခဲ့သည္။

   ျမတ္ဗုုဒၶပြင့္ထြန္းေတာ္မူလာေသာအခါမွသာ အေတြးအေခၚပညာရပ္ထက္ေက်ာ္လြန္ေသာ ထုုိးထြင္းသိပညာရပ္တုုိ႔ကုုိ လူသားတုုိ႔သည္ သိခြင့္ ခံစားခြင့္ က်င့္သုုံးခြင့္တုုိ႔ လက္ဝယ္ပုုိင္ပုုိင္ရရွိလာခဲ့ၾကသည္။ ျမတ္ဗုုဒၶ၏ ထုိးထြင္းသိပညာရပ္တုုိ႔ကိုု ယေန႔ဗုုဒၶဘာသာ သာသနာဟုု  လူအမ်ားကသုုံးစြဲေနၾကသည္။ ယေန႔ကမၻာတြင္ အခ်ိဳ႔ေသာပညာတတ္မ်ားသည္ ျမတ္ဗုုဒၶ၏ထုုိးထြင္းသိပညာရပ္မ်ားကုုိ ဒႆနိကေဗဒေခၚ အေတြးအေခၚပညာရပ္၌ ထည့္သြင္း၍သင္ၾကားေနၾကေလသည္။ ဤသည္မွာ အလြန္ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုုပင္ျဖစ္သည္။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိအိႏၵိယႏုုိင္ငံ ဘီဟာျပည္နယ္ မဂဓတကၠသုုိလ္တြင္ မာစတာတန္းကုုိသင္ယူေနစဥ္ ဆရာမ်ားႏွင့္ အျငင္းအခုုံ အေျခအတင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အၾကိမ္မ်ားစြာထဲက မွတ္မိသမွ် အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုုကုုိတင္ျပခ်င္သည္။ တစ္ေန႔ စာသင္ခန္းတြင္ မိမိ၏ဆရာျဖစ္သူႏွင့္ ျမတ္ဗုုဒၶ၏ဓမၼအေၾကာင္းကုုိ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကစဥ္ " မိမိ၏ဆရာက ဗုုဒၶ၏ အေတြးအေခၚမ်ားသည္ အလြန္ထူးျခားေၾကာင္း၊ အိႏၵိယတြင္ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကေသာအေတြးအေခၚမ်ားစြာတုုိ႔တြင္ ဗုုဒၶ၏အေတြးအေခၚတုုိ႔သည္ လက္ေတြ႔က်ျပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ မေမွးမွိန္ခဲ့ဘဲ ထြန္းေတာက္ပေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း၊ သုုိ႔ေသာ္ ဟိႏၵဴဘာသာမွလာရွိသည့္ အေတြးအေခၚတုုိ႔ကုုိ ဗုုဒၶသည္ျပန္လည္ဆန္းသစ္ေအာင္လုုပ္ျပီးတင္ျပခဲ့ေၾကာင္း" စသည္ျဖင့္ မိမိအားေျပာျပေလသည္။

   မိမိသည္ဤစကားကုုိၾကားရေသာအခါ ျဖစ္စဥ္အမွန္ကုုိ သိေစရန္ ခံစားခ်က္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္လည္ေခ်ပလုုိက္သည္။ " ျမတ္ဗုုဒၶ၏တရားေတာ္မ်ားသည္ အေတြးအေခၚပညာရပ္မ်ားလုုံးဝမဟုုတ္ပါေၾကာင္း၊ အကယ္၍ ျမတ္ဗုုဒၶ၏တရားေတာ္မ်ားသည္ အေတြးအေခၚပညာရပ္မ်ားသာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ျမတ္ဗုုဒၶသည္ အေတြးအေခၚပညာရွင္တစ္ေယာက္သာလွ်င္ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကမၻာတြင္ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကေသာ တရုုပ္မွ ကြန္ျဖဴးရွပ္စ္၊ ေလာင္ဇူး၊ အိႏၵိယမွ ဂ်ိန္းေခါင္းေဆာင္ မဟာဝီရႏွင့္ တိတၳိဆရာၾကီးမ်ား၊ အေနာက္မွ ပုုိက္သာဂုုိးရပ္စ္၊  ဆုုိကေရတီးစ္၊ ပေလတုုိ စေသာအေတြးအေခၚပညာရွင္တုုိ႔ႏွင့္ တစ္တန္းစားထဲျဖစ္သြားႏုုိင္ေၾကာင္း၊ အမွန္စင္စစ္ ျမတ္ဗုုဒၶသည္ မည္သည့္သေဘာတရားတစ္ခုုကုုိမွ် ေတြးေခၚၾကံဆ၍ေဟာေျပာခဲ့ျခင္းမရွိေၾကာင္း၊ တုုိက္ရုုိက္ထုုိးထြင္းသိေသာ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္ေတာ္ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္သာ ေဟာၾကားခဲ့ေၾကာင္း၊ ထုုိ႔ေၾကာင့္ျမတ္ဗုုဒၶသည္ အေတြးအေခၚပညာရွင္မဟုုတ္ဘဲ အႏႈိင္းမဲ့သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ရွင္သာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း၊  ျမတ္ဗုုဒၶကုုိယ္ေတာ္တုုိင္ကလည္း ပါဠိေတာ္မ်ားတြင္ အတကၠာဝစေရာ ငါေဟာထားသည့္တရားေတာ္မ်ားကုုိ ေတြးေခၚၾကံဆ၍သိႏုုိင္မည္မဟုုတ္ဟုု ေဟာထားေၾကာင္း၊ လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ႏွင့္ဥာဏ္ေတြ႔တုုိ႔ျဖင့္ တုုိက္ရုုိက္ထုုိးထြင္းသိထားသည့္အရာတုုိ႔ကုုိသာေဟာၾကားထားေၾကာင္း၊ ထုုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုုဒၶ၏တရားေတာ္မ်ားကုုိ ဒႆနိကေဗဒ႒ာန၌ ထည့္သြင္းသင္ၾကားသည္ကုုိ မိမိတစ္ဦးတည္းအေနျဖင့္လက္မခံႏုုိ္င္ပါေၾကာင္း"  ျပန္ေျပာင္းရွင္းျပခဲ့ဖူးသည္။

   ဤေနရာ၌ မိမိအဓိကေျပာလုုိသည္မွာ ဘီစီေျခာက္ရာစုုေခတ္သည္ လူ႔သမုုိင္းတြင္ ျမင့္မားေသာ အသိပညာစတင္ေပၚထြန္းေသာေခတ္ျဖစ္သည္ဟုု။ တနည္းအားျဖင့္ သစၥာဓမၼေပၚထြန္းေသာေခတ္ဟုုလည္း ေျပာႏုုိင္ေပသည္။ ဘီစီေျခာက္ရာစုုမွစ၍ ယေန႔ေခတ္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုုတုုိင္ေအာင္   ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀ ၾကာသည္အထိ လူ႔သမုုိင္းကုုိခရီးဆက္ခဲ့ၾကရင္း ရုုပ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာႏွင့္စိတ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာပညာရပ္မ်ား မ်ားစြာတုုိးတက္လာခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း ျမတ္ဗုုဒၶ၏ သစၥာဓမၼကုုိ တုုိး၍တုုိး၍သိသူမ်ား နည္းပါးလာသည္ဟုုဆုုိက သင့္ေလ်ာ္မည္ထင္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ျမတ္ဗုုဒၶ၏သစၥာဓမၼကုုိ မခံစားတတ္ၾက မသိၾကလွ်င္ သုုိ႔မဟုုတ္ ခံစားတတ္သူ သိသူမ်ားနည္းပါးလာလွ်င္ သုုိ႔မဟုုတ္ ျမတ္ဗုုဒၶ၏သင္ၾကားခ်က္မ်ားႏွင့္ေဝးကြာေနၾကလွ်င္  ယေန႔ေျပာဆုုိေနေသာ ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးဟူသည္ စာရြက္ေပၚတြင္သာ ခဏတာ သရုုပ္ေဆာင္အျဖစ္ႏွင့္ တည္ရွိေနေပလိမ့္မည္။ တကယ္တန္းအသက္ဝင္ႏုုိင္မည္မဟုုတ္ေခ်။ သုုိ႔မဟုုတ္ မီဒီယာမ်ားအတြက္ေရးသားစရာအခ်က္အလက္ တစ္ခုုမွ်သာ
ျဖစ္ေနေပမည္။ ယေန႔ေခတ္သည္ အတတ္ပညာမ်ားေရာ အသိပညာမ်ားပါ တုုိးတက္ထြန္းကားလာေသာေခတ္ျဖစ္သည္ကုုိ လူတုုိင္းသိၾကသည္။ သုုိ႔ေသာ္ ထုုိထုုိအတတ္ပညာႏွင့္ အသိပညာရပ္တုုိ႔သည္ ျမတ္ဗုုဒၶ၏ သစၥာဓမၼႏွင့္မယွဥ္ေသာအခါ သုုိ႔မဟုုတ္ ကုုိယ္က်င့္တရားကုုိ မ႑ိဳင္မျပဳေသာအခါ ေလာကအတြက္" ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္ေနသည္ကမ်ားပါသည္။ အားကိုုးစရာ အင္အားမျဖစ္ဘဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ က်ားပမာလည္းျဖစ္လာခဲ့သည္" ။

   ယေန႔ေခတ္ ႏ်ဴကလီးယားဗုုံတစ္လုုံး၏တန္ဘုုိးသည္ မည္မွ်ၾကီးမားမည္ကုုိ မိမိ မသိေသာ္လည္း ဖြ႔ံျဖိဴးေရးလုုပ္ငန္းတြင္ အသံုုးျပဳႏုုိင္ပါက လူတစ္သိန္းအတြက္ ဆယ္ႏွစ္စီမံကိန္းျဖင့္ ဖြ႔ံျဖိဴးေရးျမွင့္တင္ႏုုိင္လိမ့္မည္ထင္မိသည္။ ထုုိ႔ျပင္ တစ္ကမၻာလုုံးအတုုိင္းအတာအရ ျခံဳငံုၾကည့္ရလွ်င္ ေန႔စဥ္ လက္နက္ၾကီးငယ္ အထူးအဆန္းတုုိ႔ကုုိ ထုုတ္လုုပ္မႈ၊ အသုုံးျပဳမႈ၊ အသုုံးျပဳမႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆုုံးရႈံးသြားမႈ ကုုန္က်စားရိတ္ႏွင့္ ေန႔စဥ္တစ္ကမၻာလုုံး၏ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ပုုံမွန္ စုုစုုေပါင္းအသုုံးစားရိတ္ကုုိႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ 50% 50% ျဖစ္ေနမည္ဟုု မိမိအေနျဖင့္ထင္မိသည္။ ( သုုေတသနအညႊန္းကိန္းမ်ားအရ ေျပာျခင္းမဟုုတ္ဘဲ မိမိ၏ ထင္ျမင္ခ်က္သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္ )  အေၾကာင္းမွာ ကမၻာတြင္ စစ္ပြဲမျဖစ္ေသာေန႔ဟူ၍ မိမိမၾကားဖူး မဖတ္ဖူးေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ေဒသအလုုိက္ လူမ်ိဴးစုုအလိုုက္ ႏုုိင္ငံအလုုိက္ ဘယ္ေသာအခါမွ မျပတ္စဲေသာ စစ္ပြဲတုုိ႔သည္ အနဲႏွင့္အမ်ား အၾကီးႏွင့္အငယ္သာကြာ၍ ေန႔စဥ္စစ္ပြဲမ်ား ဆက္တုုိက္ျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ထုုိထုုိစစ္ပြဲတုုိ႔တြင္လည္း အတတ္ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ အသိပညာရပ္မ်ားကုုိ အသုုံးျပဳခဲ့ၾကရသည္။ ျပဳေနၾကဆဲလည္းျဖစ္သည္။ ေနာင္လည္း အသုုံးျပဳၾကေပအုုံးမည္။ ( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္ )