ဒုုိင္ယာရီအပုုိင္းအစေလးမ်ား ( ၇ ) ဤခရီးနီးသလား

ဖင္လန္ႏုုိင္ငံတြင္ လူငယ္မ်ားအတြက္ပညာသင္ၾကားေရးသည္ အဆင္ေျပလြယ္ကူလွသည္။ ႏုုိ႔စုုိ႔ကေလးအရြယ္မွစ၍ ( ၇ ) ႏွစ္သားအရြယ္မတုုိင္မီအထိ ကေလးထိန္းေက်ာင္းတြင္ထားၾကသည္။ ကေလးထိန္းေက်ာင္းအတြက္လခကုုိ မိဘ၏အေျခအေနအလိုုက္ ေပးၾကရသည္။ မိဘမ်ားအလုုပ္မရွိလွ်င္ ေက်ာင္းလခေပးရန္မလိုုဘဲ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ အခမဲ့ ေက်ာင္းထားႏုုိင္သည္။ အလုုပ္ရွိေသာ မိဘျဖစ္လွ်င္ကား ေက်ာင္းလခေပးၾကရသည္။ ေက်ာင္းတြင္ နံနက္စာ ေန႔လည္စာႏွင့္မုုန္႔ပဲသြားရည္စာတုုိ႔ကုုိလည္း အခမဲ့ေကြ်းလုုိက္ေသးသည္။  ကေလးမ်ား၏ ၾကီးထြားမႈ ဖြံ႔ျဖိဴးမႈႏွင့္ တတ္သိနားလည္မႈတုုိ႔ကုုိ အခ်ိဴးက် ဟန္ခ်က္ညီညီရရွိေစႏုုိင္ေသာ ေစာင့္ေရွာက္မႈႏွင့္ပညာသင္ၾကားမႈတုုိ႔ကုုိ ျဖည့္ဆည္းေပးသည္။ ၎ျဖည့္ဆည္းေပးမႈသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘဝပညာေရးနွင့္ ကေလးေစာင့္ေရွာက္မႈအစိတ္အပုုိင္းႏွစ္ခုုတုုိ႔၏ မကြဲျပားဘဲ တစ္သားတည္းျဖစ္မႈကုုိေဖၚေဆာင္သည္။  ဆုုိလုုိသည္မွာ ကေလးေစာင့္ေရွာက္မႈသည္ပင္ ပညာသင္ၾကားေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ေစာင့္ေရွာက္ရင္းျဖင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာပညာရပ္မ်ားကုုိသင္ၾကားေပးသည္။  သိုု႔ေသာ္ ကေလးအသက္ေျခာက္ႏွစ္သုုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အေျခခံပညာအလယ္တန္းကုုိတက္ေရာက္ႏုုိင္ရန္ အေျခခံအၾကိဳတန္းကုုိ တစ္ႏွစ္ၾကာတက္ေရာက္ရသည္။ ၎အၾကိဳတန္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ကေလးဘဝပညာေရးႏွင့္ေစာင့္ေရွာက္မႈတုုိ႔၏ အစိတ္အပုုိင္းအေနျဖင့္ ကေလးမ်ား၏ တတ္ေျမာက္ေရးကြ်မ္းက်င္မႈကုုိ တုုိးတက္ေစရန္ရည္ရြယ္သည္။ အလြယ္ဆုုိုုရေသာ္ အေျခခံအၾကိဳတန္းသုုိ႔လြယ္ကူစြာတက္ေရာက္ႏုုိင္ရန္ ၾကိဴတင္ျပင္ဆင္ေသာအတန္းလည္းျဖစ္သည္။ ထုုိ႔ျပင္ ထုုိအေျခခံအၾကိဳတန္းအတြက္ မိဘမ်ားမွေငြေၾကးကုုန္က်စရာမလုုိဘဲ အစုုိးရမွေထာက္ပံ့ေသာ အခမဲ့ပညာေရးျဖစ္သည္။ အေျခခံအၾကိဳပညာေရးအတြက္ အမ်ိဴးသားဗဟုုိသင္ရုုိးညႊန္းတန္းကုုိ ဖင္လန္အမ်ိဴးသားပညာေရးအဖြဲ႔မွဆုုံးျဖတ္သည္။ 

   ကေလးအသက္ ( ၇ ) ႏွစ္သုုိ႔ေရာက္ေသာအခါမွစ၍ မသင္မေနရပညာေရးစနစ္အရ အေျခခံပညာေက်ာင္းသုုိ႔စတင္တက္ေရာက္ၾကရသည္။ တစ္တန္းမွစ၍ ကုုိးတန္းအထိကုုိ မသင္မေနရ အေျခခံပညာေရးအျဖစ္သတ္မွတ္ကာ အေျခခံပညာေရးကုုိ ကုုိးႏွစ္ၾကာသင္ၾကားၾကရသည္။ ၎ကုုိးႏွစ္ကုုိ ႏွစ္ပုုိင္းျပန္ခြဲလုုိက္ေသာအခါ တစ္တန္းမွ( ၆ ) တန္းအထိသည္ အေျခခံပညာအလယ္တန္းျဖစ္၍ ( ၇ ) တန္းမွ( ၉ ) တန္းအထိသည္ အထက္တန္းျဖစ္သည္။ ( ၁၀ ) တန္းမွ ( ၁၂ ) တန္းအထိ သုုံးႏွစ္ၾကာသင္ယူရေသာပညာေရးသည္ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးျဖစ္သည္။ ဤႏုုိင္ငံတြင္ အေျခခံပညာမူလတန္းဟူ၍ သတ္မွတ္ထားခ်က္မရွိပါ။  ေက်ာင္းသင္ရုုိးညႊန္းတမ္းသည္ အမ်ိဴးသားဗဟုုိသင္ရုုိးညြန္းတမ္းကုုိအေျခခံသည္။  မသင္မေနရပညာေရးကုုိ ကုုိးႏွစ္ၾကာသင္ၾကားျပီးဆုုံးသည့္အခါ ေက်ာင္းသား၏ကုုိယ္ပုုိင္ဆႏၵအေလ်ာက္ တစ္ႏွစ္အပုုိထပ္ဆင့္သင္ယူရန္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည္။ သုုိ႔ေသာ္ မေရြးခ်ယ္လွ်င္လည္းရသည္။ ဤဆႏၵအေလ်ာက္တစ္နွစ္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိေသာပညာေရးသည္ အထက္တန္းပညာရပ္မ်ားကုုိဆက္လက္သင္ယူႏုုိင္ေစရန္ လူငယ္မ်ားအားတုုိက္တြန္းဘုုိ႔ရန္ႏွင့္ကူညီဘုုိ႔ရန္ ရည္ရြယ္ပါသည္။ အကယ္၍ တကၠသုုိလ္သုုိ႔ဆက္လက္သင္ၾကားလုုိလ်ွင္ ( ၁၂ ) တန္းေအာင္မွသာ တက္ေရာက္သင္ၾကားႏုုိင္သည္။ ထူးျခားသည္မွာ သားသမီးကုုိ မိဘကကုုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတုုိင္း ပုုံေဖၚခြင့္မရဘဲ ကေလး၏ဆႏၵအေလ်ာက္သာပညာေရးကုုိလြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးထားသည္ဆုုိေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားတစ္ဦးတည္း၏ ဆႏၵသက္သက္မွ်ျဖင့္ စိတ္ထင္တုုိင္းေရြးခြင့္မရွိေပ။  သားသမီး ( ေက်ာင္းသား ) ၏ ပညာေရးအေျခအေနႏွင့္ဆႏၵကုုိ ဆရာ ဆရာမမ်ားက အနီးကပ္လက္ေတြ႔က်က် သိျမင္ထားျပီးျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကုုိေက်ာင္းသုုိ႔ေခၚေဆာင္၍ ကေလး၏အေနအထားကုုိရွင္းျပလွ်က္ အနာဂတ္ပုုံေဖၚေရးကုုိ ေဆြးေႏြးၾကရသည္။ ထုုိသိုု႔ ၁။ မိဘ ၂။ ေက်ာင္းသား ၃။ ဆရာဆရာမတုုိ႔၏ အသီးသီးေသာေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားအရ ေက်ာင္းသား၏ဆႏၵႏွင့္အေနအထားကုုိက္ညီေသာ ပညာေရးကုုိေဇာင္းေပး၍ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးလုုိက္ၾကသည္။ အလြန္အတုုယူထုုိက္ေသာ စနစ္တစ္ခုုပင္ျဖစ္သည္။ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သတၱဝါတုုိ႔၏ အၾကိဳက္စရုုိက္အားေလ်ာ္စြာ ျမတ္ဗုုဒၶ၏ ကမၼ႒ာန္းေပးေသာနည္းစနစ္နွင့္တူညီေနသည္ကုုိ သတိျပဳမိသည္။ 

   သုုိ႔ေသာ္ အေျခခံအထက္တန္းျဖစ္သည့္ ( ၉ ) တန္းေအာင္ျပီးလွ်င္ အဓိကေရြးခ်ယ္ခြင့္ႏွစ္ခုုရွိသည္။ ၎တုုိ႔မွာ ၁။ အသက္ေမြးအလုုပ္သင္ပညာေရးေက်ာင္းႏွင့္ ၂။ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ေက်ာင္းတုုိ႔ျဖစ္သည္။ အဆုုိပါ ႏွစ္ေက်ာင္းလုုံး၏ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ကာလမွာ ( ၃ ) ႏွစ္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အသက္ေမြးအလုုပ္သင္ပညာေရးေက်ာင္းျပီးဆုုံးေသာအခါ တကၠသုုိလ္သုုိ႔ဆက္လက္တက္ေရာက္လုုိလွ်င္လည္း တက္ေရာက္ခြင့္ရွိသည္။ အကယ္၍ အသက္ေမြးအလုုပ္သင္ပညာေရးေက်ာင္းကုုိမတက္ဘဲ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးေက်ာင္းသုုိ႔တက္ေရာက္ကာ ေအာင္ျမင္ျပီးဆုုံးေသာ္လည္း  အလုုပ္သင္ပညာေရးေက်ာင္းကုုိမျဖစ္မေနတက္ေရာက္ၾကရသည္သာျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ အသက္ေမြးအလုုပ္သင္ပညာေရးေက်ာင္းမွ ေအာင္လက္မွတ္ရရွိထားမွသာလွ်င္ အလုုပ္ရႏုုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သုုိ႔ေသာ္ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးေက်ာင္းျပီးဆုုံးမွ အသက္ေမြးအလုုပ္သင္ပညာေရးေက်ာင္းကုုိတက္ေရာက္ကာျပီးဆုုံးပါက အလုုပ္ေကာင္းေကာင္း လစာေကာင္းေကာင္းအတြက္ ပုုိ၍အခြင့္အလမ္းသာေလသည္။ တကၠသုုိလ္ပညာေရးသည္ကား ဘီေအ ဘီအက္စ္စီ ဘြဲ႔တုုိ႔အတြက္ပင္ ၄ ႏွစ္ သုုိ႔မဟုုတ္ ၅ ႏွစ္ၾကာသည့္တုုိင္ သင္ယူၾကရသည္။ ထုုိထုုိဘြဲ႔တုုိ႔အတြက္ စာအလြတ္က်က္မွတ္ျခင္းကုုိ ဦးစားမေပးဘဲ သုုေတသနလုုပ္ငန္းမ်ားကုုိသာ အဓိကဦးစားေပးထားသည္။ 

   ထူးျခားသည္မွာ ကုုိးတန္းအထိပါဝင္ေသာ အေျခခံပညာအဆင့္ႏွင့္ ( ၁၀ ) တန္းမွ ( ၁၂ ) တန္းထိပါဝင္ေသာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးတုုိ႔တြင္ ျပ႒ာန္းစာအုုပ္မ်ား ေဘာလ္ပင္ ခဲတံမ်ားႏွင့္အျခားေသာပညာေရးအသုုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကုုိ အစုုိးရမွ တရားဝင္အခမဲ့ ေထာက္ပ့ံသည္။  မိဘမ်ားမွာ သားသမီးမ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ ကုုန္က်စရာမလုုိေခ်။ ေက်ာင္းအပ္ခလည္းေပးစရာမလုုိ၊ ေပးရေကာင္းမွန္းလည္း သူတုုိ႔မသိၾကေခ်။ ထုုိ႔ျပင္ ေက်ာင္းတြင္ ေန႔လည္စာကုုိလည္း အခမဲ့ေကြ်းျပန္ေသးသည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ေပးရေသာ ဒုုကၡမွလည္းကင္းေဝးသြားေတာ့သည္။  ေက်ာင္းက်မၼာေရးႏွင့္အျခားေကာင္းက်ိဴးျဖစ္ေစေသာ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားအတြက္လည္း အေျခခံပညာေက်ာင္းသားႏွင့္အဆင့္ျမင့္ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အခမဲ့ပင္ျဖစ္သည္။ အေျခခံပညာသင္ ေက်ာင္းသားအားလုုံးသည္ သင္ၾကားေရးႏွင့္အျခားေက်ာင္းလုုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုုိအပ္ခ်က္ျဖစ္ေပၚလွ်င္ျဖစ္ေပၚျခင္း အေထာက္အပံ့ႏွင့္လမ္းညြန္မႈကုုိ ရယူႏုုိင္ခြင့္ရွိသည္။ ဆရာ ဆရာမ်ားသည္လည္း သက္ဆုုိင္ရာ က႑အလုုိက္ တာဝန္ကုုိေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ၾကရသည္။ သင္ၾကားေရးဆရာ၊ သင္ေထာက္ကူဆရာ၊ ကေလးမ်ားအားနဲသည့္ဘာသာရပ္ကိုု ျဖည့္စြမ္းေပးမည့္ စပါရွယ္လစ္စ္ထ္ ဆရာတုုိ႔ျဖင့္ ျပည့္စုုံေအာင္ ျဖည့္ဆည္းတာဝန္ေပးထားသည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ မိဘမ်ားသည္ ေငြေရးေၾကးေရးမွအစ အရာရာအတြက္ ပူပန္စရာမလုုိေတာ့ေပ။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး အားလုုံးတေျပးညီ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရၾကေလသည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ပင္ လူတန္းစားကြာဟမႈသည္လည္း က်ဥ္းေျမာင္းသြားေတာ့သည္။ ပညာသင္ကာလသည္ ႏွစ္စဥ္ ေအာဂတ္စ္လလည္တြင္စတင္၍ ဂြ်န္လဆန္းပုုိင္းတြင္ အဆုုံးသတ္သည္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ရက္ ( ၆၀ ) ေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္သည္။ 

  တဖန္ထူးျခားျပန္သည္မွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ မည္သည့္က်ဴရွင္သိုု႔မွ်လည္း သြားစရာမလုုိသည့္ျပင္ ေက်ာင္းပိတ္ထားစဥ္ကာလအတြင္းဝယ္ မည္သည့္ေက်ာင္းစာမွ်မၾကည့္ရန္ႏွင့္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္စိတ္ကုုိ လြတ္လပ္စြာအနားေပးရန္ ဆရာ ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားအား မွာၾကားလုုိက္သည္။  ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ကာလမ်ားတြင္လည္း အျပင္က်ဴရွင္ဟူသည္ကုုိ သူတုုိ႔ မရွိ မသိ မျမင္ မၾကားဘူးၾကေပ။ အကယ္၍ ေက်ာင္းသားမွ ဘာသာရပ္တစ္ခုုခုုအားနဲသည္ဆုုိလွ်င္ ေက်ာင္းတြင္သာ စပါယ္ရွယ္လစ္စ္ထ္ ဆရာျဖင့္ အပိုုသင္ၾကားေပးသည့္အေလ့အထရွိသည္။ အိမ္တြင္စာက်က္ဘုုိ႔မတုုိက္တြန္းဘဲ ေနာက္ေန႔သင္မည့္စာကုုိ တစ္ေခါက္ဖတ္ထားရန္သာ မွာၾကားသည္။ အိမ္စာကုုိလည္း အလြန္ဆုုံးလုုပ္ရမွ တစ္နာရီသာျဖစ္သည္။ ဤတစ္နာရီသည္လည္း ေန႔စဥ္မဟုုတ္။ ေက်ာင္းသားကုုိ လက္ေတြ႔က်က်နားလည္သည္အထိ သင္ျပသည့္စနစ္ကုုိသာ ဦးစားေပးသည္။  စာအလြတ္က်က္၍ ေျဖခုုိင္းေသာနည္းစနစ္ကုုိအားမေပးေပ။ စာအလြတ္မက်က္ရေသာ္လည္း ကမၻာ့အအဆင့္မီပညာေရးတြင္ ပါဝင္ေနသည္။ ထုုိ႔ျပင္ အဆင့္သတ္မွတ္ရာတြင္လည္း ေရႊျပည္မွာကဲ့သုုိ႔ (1 ) to (10 ) သတ္မွတ္ျခင္းမ်ိဴးမဟုုတ္။ (10 ) to (1 ) သတ္မွတ္သည္ကုုိ  မိမိအေနျဖင့္ အထူးအဆန္းျဖစ္စြာေတြ ႔ရသည္။  အဆင့္ ( ၁၀ ) ရသူသည္အေတာ္ဆုုံးျဖစ္၍ အဆင့္ ( ၁ ) ရသူသည္ အည့ံဆုုံးျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ရာခုုိင္ႏႈန္းျဖင့္ အဆင့္ကုုိသတ္မွတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အမွတ္္ ( ၁၀၀) ရသူသည္ ရာခုုိင္ႏႈန္းအရ အဆင့္ ( ၁၀ ) ျဖစ္၍ အမွတ္( ၅၀ )ရသူသည္ အဆင့္( ၅ ) ျဖစ္ကာ အမွတ္ ( ၁၀ ) ရသူသည္ အဆင့္ ( ၁ ) ျဖစ္သည္။ အထူးျခားဆုုံးမွာ မိဘမ်ားမွ သားသမီးမ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ ေငြေၾကးကုန္က်မႈကုုိ လုုံးဝစိတ္ပူစရာမလုုိျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားအတြက္လည္း ေက်ာင္းမွက်ဴရွင္ က်ဴရွင္မွေက်ာင္းသုုိ႔ လုုံးခ်ာလည္သြားလာရေသာ ဂ်ာေအးသူ႔အေမရုုိက္ မုုန္႔လုုံးစကၠဴကပ္ပုုံျပင္ကဲ့သုုိ႔ သံသရာတဝဲဝဲလည္စရာမလုုိေတာ့ေခ်။ အထက္ပါ ေျပာျပခ်က္တုုိ႔မွာ မိမိလက္လွမ္းမီသမွ်တုုိ႔သာျဖစ္ပါသည္။ အျပည့္အစုုံမဟုုတ္ပါ။  ဤအေၾကာင္းအရာတုုိ႔ကုုိ ရန္ကုုန္မွ မိမိ၏ (ဆြမ္းခံၾကြခဲ့ဖူးေသာ) ဆြမ္းဒကာမကုုိ ေျပာျပေသာအခါ ဒကာမက ျပန္ေျပာသည္မွာ " ဦးဇင္း တကယ္ေျပာတာလား " တဲ့။ မယုုံသကၤာစကားလုုံးျဖင့္ တုုန္႔ျပန္မႈကုုိ ခံလုုိက္ရသည္။   ဒကာမေျပာမည္ဆုုိလွ်င္လည္း ေျပာထုုိက္ေပသည္မုုိ႔ တကယ္ေျပာတာပါ ဟူေသာစကားမွလြဲ၍ ႏႈတ္ထြက္မဝံ့ေတာ့ပါ။ ျဖစ္ႏုုိင္လွ်င္ " ကေလးငယ္ေလးျပန္ျဖစ္၍ ဤႏုုိင္ငံတြင္ ပညာေတြကိုု တဝၾကီးသင္ယူခ်င္စမ္းပါဘိ " ဟုုလည္း မျဖစ္ႏုုိင္မွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ နစ္ေနာစြာခံစားတမ္းတမိသည္။ ထုုိ႔ထက္ တုုိ႔ေရႊျပည္ၾကီး ဤခရီးကုုိ နီးေစခ်င္လွဘိေတာ့သည္။ ( ဆက္ရန္ )